Thinking is OK

Ο Nick δεν είναι greek. Είναι Ιρλανδός. Ναι, ξέρετε την φάτσα. Ξανθός, ξεπλυμένος, με κόκκινη μούρη από τον καυτό ήλιο και χοντρή κοιλίτσα από τις μπύρες. Να μην ξεχάσω και τις φακίδες. Μόλις έφτασε στη Γαύδο και έχει ήδη περπατήσει μισή ώρα κάτω από τον ανελέητο ήλιο και τον καυτό άνεμο του Λιβυκού πελάγους.  - Πωπω ρε παιδιά, τι γαμήσι είναι αυτό? Τι το ήθελα το αμάξι, για να μετακομίσω όλο το σπίτι της Αθήνας στις διακοπές?  - Έτσι είναι βρε Νίκο, που πας με γυναίκα και παιδί 2 χρονών στο ξερονήσι? Χρειάζεσαι πολλά. Τι έφερες?  - Έχουμε και λέμε: σκηνή, κουνουπιέρα, στρώμα φουσκωτό, ειδικό υπόστρωμα, ψυγειάκι....  - Ψυγειάκι?! Τι να το κάνεις εδώ αυτό καλέ? Θα λιώσει πιο γρήγορα από αυτά που θα βάλεις μέσα!  - Και πως θα πίνω παγωμένο το scotch μου? Θα πηγαίνω στην ταβέρνα, θα κουβαλάω πάγο και όσο κρατήσει.  Περί ορέξεως ουδείς λόγος. Εμείς αρκεστήκαμε να τον βλέπουμε να κουβαλάει για δύο συνεχείς μέρες πράγματα από το αμάξι του. Πάσχιζε να κουβαλήσει, να στήσει, να οργανώσει...Ου

Σίγουρα έχω να γραψω πολλά. Δυστυχώς ανακάλυψα αυτή τη φάση, ταυτόχρονα με το ζενίθ της δουλειάς μου, το οποίο παρεπιπτόντως κρατάει μέχρι το Φερβρουάριο! Στο σπίτι δεν παίζει να γράψω, στη δουλειά ξεκλέβω στιγμές, αλλά αντε να συγκεντρωθείς να γράψεις προσωπικές σκέψεις... Απλά αρπάζω την ευκαιρία να κάνω τη σκυλίτσα μου παγκοσμίως γνωστή. Αν πρωταγωνιστούσε στις διαφημίσεις του Γερμανού, θα είχε κάνει θραύση! Εντάξει, μαλακίες γράφω, απλά είμαι μια περήφανη μαμα! Εδώ το εσταντανέ από τις μαγικές μας διακοπές στη Γαύδο.

Φέτος στις διακοπές ήταν η πρώτη φορά που δεν πήρα φωτογραφική μηχανή. Μάλλον γιατί ντρεπόμουν να την εμφανίσω. Όλοι εχουν πιά ψηφιακή, ενώ εγώ κυκλοφορώ με μια αυτόματη Canon που ηλικιακά μπαίνει στη εφηβεία. Παρ'όλα αυτά (η τεχνολογία και οι φίλοι να ειναι καλά) βρέθηκα με μπόλικο υλικό, που μου επιτρέπει να ονειροπολώ ακόμα και όταν η δουλειά βρίσκεται στο ζενίθ. Ανοίγω το φάκελο My Pictures και για λιγα λεπτα δραπετεύω... Αυτό το πόδι όμως μου διαφεύγει. Ποιός στο καλό είναι? WANTED Προσφέρεται αμοιβή.

άγχος, πολύ άγχος! Πως κατάντησα ετσι βρε? Αφου εσείς με ξέρετε, πείτε κάτι. Ποτέ δεν αγχώνομαι συνήθως. Τρέχει τόσο γρήγορα το μυαλό μου που τα χέρια μου δεν προλαβαίνουν! Κωλοδουλειά. Που θα πάει θα ξαναμπώ σε ρυθμό. Υπομονή παίδες, έχω πολλά να σας πω, αλλά οχι πριν βάλω σε τάξη τη δουλειά μου. Μόλις αρχίσαμε. Τουλάχιστον εδώ χωρίς άγχος.

Το χωριό? Επεσε το 63. Μικρη ημουν οταν το ακουσα. Που παει ενα χωριό οταν πεφτει? Δανειζομαι τα λογια της καλης μου θειας. 3 μηνες κάθε καλοκαίρι το ανακάλυπτα. Γκρεμο το γκρεμό, παγκακι το παγκάκι, φιλι το φιλί. Μαζί του ανακάλυψα κι εμένα, γιατί στην Αθήνα ξημεροβραδιαζόμουν στο κελί μου. Α ρε πατέρα τι μου στέρησες!.. ευτυχώς η βλάβη δεν ηταν μόνιμη :Ρ Ετσι από περιέργεια, θα φεύγατε ποτέ από Αθήνα για να ζήσετε εκτός? Τι θα σας κάλυπτε για να το κάνετε?