Thinking is OK

Η ζωή μου έχει βυθιστεί σε μια γλυκιά ρουτίνα. Δουλειά, σπίτι, καφέδες εξω, μαζώξεις φιλων στο σπίτι. Την λούζει όμως το ελπιδοφόρο ανοιξιάτικο φως. Το Σάββατο πήγα περίπατο μέχρι τον λόφο των Μουσών στου Φιλοπάππου. Κάτσαμε καμιά ωρίτσα κοιτάζοντας την Ακρόπολη, οσφραίνοντας το πράσινο και ακούγοντας τα πουλιά που κελαηδούσαν (και ένα ελικόπτερο λόγω των επεισοδίων, αλλά δεν το κάνω θέμα). Μου φαινεται θα το εντάξω στην εβδομαδιαία μου ρουτίνα :)

Είμαι στο κέντρο της προσωπικής μου σφαίρας – πραγματικότητας. Συνήθως μοιάζει χαοτική. Υπάρχει μια σταθερά, ένας στύλος με 5 εκατοστά διάμετρο και εγώ ισορροπώ στη μύτη του ενός ποδιού. Τρεμοπαίζουν τα δάχτυλα και απλώνω τα χέρια σε έκταση για να κρατήσω ισορροπία. Μάλλον ποτέ δεν θα μάθω που στηρίζεται αυτή η σταθερά. Χάνεται στα βάθη από κάτω μου. Τριγύρω αιωρούνται έγγραφα δουλειάς, ασιδέρωτα ρούχα, λέξεις και πράξεις. Λέξεις με ουσία και λέξεις με θεωρία. Πράξεις μελλοντικές ή περασμένες. Τα χέρια είναι απλωμένα, αλλά δεν ξέρω πάντα τι θα πιάσω. Σε τροχιά γύρω μου άλλες σφαίρες, σας χαιρετώ παίδες! Ελπίζω ότι ποτέ δεν θα με χτυπήσει μετεωρίτης.