Thinking is OK

Το επαρχιακό ρετιρέ ήταν ήσυχο. Παράξενο γιατί μέσα κατοικούσε μια πενταμελής οικογένεια. Τα παιδιά ήταν 3-4 χρονών. Συνήθως έκαναν ποδήλατο στην τεράστια βεράντα ή έφτιαχναν ατελείωτους διαδρόμους με μολύβια και έκαναν αγώνες με τα αυτοκινητάκια του μεγαλύτερου αδερφού και 9 στις 10 φορές κατέληγαν να τσακώνονται ποιος βγήκε πρώτος. Η μικρή ήταν στην κουζίνα. Μόνη της. Πρέπει να ήταν μόνη της γιατί καθόταν οκλαδόν στην παχιά μοκέτα και έπαιζε με ένα κουτί σπίρτα. Δεν ήταν δύσκολο να τα βρει. Η γιαγιά της κάπνιζε κρυφά από τον παππού και έκρυβε τα «σύνεργα» στα πιο απίθανα σημεία. Σημεία που έδειχνε στη μικρή και της έκλεινε πονηρά το μάτι. Αισθανόταν υπέροχα που κρατούσε τα σπίρτα. Ένιωθε μεγάλη. Όλοι έλεγαν πάντα «μη, κακό, τα παιδάκια δεν παίζουν με σπίρτα!» και της τα άρπαζαν. Το ίδιο της έλεγαν όταν ζήταγε να της βάψουν τα νύχια. Αμ δε! Της τα είχαν βάψει πολλές φορές, κόκκινα, ίδια με της μαμάς της. Την ανέβαζαν πάνω στην τραπεζαρία στο σαλόνι και καθόταν υπομονετικά μέχρι να βά

Διαλειμματάκι & επιστρέφουμε :)

Τα 30+ είναι μια περίεργη ηλικία. Παίρνεις τους αριθμούς πιο πολύ στα σοβαρά. 8 χρόνια σχέση, 7 στην ίδια δουλειά, αντίστροφη μέτρηση για γάμο, παιδιά & αύξοντας μισθός. Στα 20 δεν τα σκέφτεσαι αυτά. Τι ώρα θα πάω για καφέ, πόσες ώρες θα μου φάει το πανεπιστήμιο σήμερα, άντε να σκεφτείς μηνιαία τι νοίκι θα πληρώσεις. Λίγοι αριθμοί μένουν στο τέλος. Οι φίλοι που κέρδισες και ο βαθμός του πτυχίου. Δεν ξέρω τι γνώμη έχω για τη νεότερη γενιά. Μου φαίνονται λίγο πιο πολύ by the book, λες και έχουν διαβάσει πολλές οδηγίες χρήσεως μεγαλώνοντας. Ή ότι κάνουν πρακτική αυτά που βλέπουν τόσα χρόνια στην τηλεόραση. Από την άλλη δεν έχω και την καλύτερη άποψη για τη γενιά που πέρασε. Αυτό που κατάφεραν να δημιουργήσουν είναι μια κοινωνία βαθιά εγωιστική και κοντόφθαλμη. Θα χρησιμοποιούσα την έκφραση «βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος», αλλά πλέον αυτό ισχύει γιατί δεν μας έμειναν και πολλά δάση έτσι κι αλλιώς. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι οι πιτσιρικάδες του σήμερα είναι πολύ πιο υποψιασμένοι απ

Συχνά πυκνά τα λόγια, μου φαίνεται πως δεν έχουν βαρύτητα. Ότι είναι φτιαγμένα από υλικό σύννεφων. Ίσως γιατί γύρω μου αναγνωρίζω την Ασάφεια και το Αόριστο. Μπορεί και να αλλάζω πραγματικότητα, ποιος ξέρει?