Thinking is OK

    Τα μεγάλα λόγια, έγιναν μεγάλες σιωπές. Όχι αυτές οι ωραίες, οι ανεπιτήδευτες. Οι άλλες, που είστε ευδιάκριτα σε διαφορετικές όχθες. Τα λόγια μίκρυναν, τα κοιτάς με το κυάλι. Οι σιωπές γίναν διάλογος, εσωτερικός πια. Μπαίνω να κολυμπήσω, αλλά όχι κόντρα στο ρεύμα. Ήρθε το ηλιοβασίλεμα και είναι πάντα ωραίο.

Το φως που αντανακλά στο χαμόγελό μου δεν είναι αγγελικά πλασμένο. Δεν ειν'το μέσα μου φτιαγμένο από δαντέλες, δεν είναι η καρδιά μου βάζο με γλυκά. Μου το δωσαν δώρο τα άστρα που με γέννησαν, με οδηγεί, το οδηγώ, κανείς δεν ξέρει. Αλλα εγώ ξέρω ότι πίσω μου φτιάχνει σκιά. Λαμπρό το φώς και πίσσα μαύρη εκείνη. Ρουφάω θέρμη και μεταβολίζω στιγμές. Τις συλλέγω εκεί πίσω, στο κελλάρι. Κουτάκια αμέτρητα με απέξω τίτλο, περιγραφή και απόφθευγμα. Τα ανοίγω κάποιες φορές για να ανασάνουν. Ότι κι αν έχουν μέσα, φραμπαλάδες, μαχαίρια, σιωπή και πάθη. Ανασαίνω κι εγώ μαζί τους, τελετουργία αποδοχής. Το φώς μου δεν είναι εύθραυστο, ούτε εγώ από γυαλί. Το κελλάρι βαραίνει χρόνο το χρόνο, η πλάτη τσάκισε, αλλά εγώ είμαι ψηλή. Κόπιασε αν θες, σου πάνε τα γυαλιά ηλίου.

  Ποτέ δεν ήθελα παιδιά. Κάτι προσπάθησαν μικρή όταν ήμουν, έχω μνήμες από την ηλικία των 4, όπoτε ερχόταν κανένα μωρό στο σπίτι “έλα Crystal” μου φωνάζανε “Κοίτα τον μπέμπη τι ωραίος που είναι, έλα να του αλλάξουμε πάνες”. Εννοείται μου έπαιρναν κούκλες, μωρουλίνια με πιπίλες κλπ. Όλα τελείωσαν κάπου στα μέσα των 80s, ήμουν 12 χρονών και μόλις είχα γυρίσει από το σχολείο. Ο πατέρας μου διάβαζε το Έθνος, και στο κεντρικό δισέλιδο σαλόνι είχε αφιέρωμα στη γέννα. Εσείς τι φαντάζεστε όταν ακούτε αφιέρωμα στη γέννα; Μη κουράζεστε. Θα σας διαφωτίσω αμέσως. Είχε raw snapshots από actual γέννα. Μιά γυναίκα με μελαχροινή 80s χαίτη, με την πλούσια “χελιδονοφωλιά” της in full disclosure να γεννάει. Ένα καρέ με διαστολή, ένα καρέ με το κεφάλι του μωρού να ξεπροβάλλει, αίματα, ομφάλιοι λώροι κ.ο.κ. Κι εγώ είμαι 12. Και παθαίνω σοκ. Και την επόμενη χρονιά που ήρθε περίοδος σε μένα και την αδερφή μου αυτό που μας είπε ο πατέρας μου, ήταν “Πλέον είστε γυναίκες. Μπορείτε να τεκνοποιήσετε”. Ξίνισα ...

  Η Γουμανλάνδη ακούγεται χιονισμένη. Απέραντες κοιλάδες με ισχνή βλάστηση. Ισως είσαι λίγο μακριά για να την δεις πραγματικά. Αν πλησιάσεις θα δεις οτι είναι πασπαλισμένη με άχνη ζάχαρη. Και οι ιθαγενείς μητριάρχισσες εργάζονται ακούραστα χωρίς να σπιλώνουν το λευκό. https://womanlandia.com

  Μεταλλικό το κατασκεύασμα. Δεν αναπνέει, είναι άτεγκτο. Σφυρηλατήθηκε τετράγωνο, στρογγυλές είναι μόνο οι βίδες που το στηρίζουν. Ελπίζω να ζει σε σεισμογενή περιοχή, μπας και χορέψει λίγο.  Κι αυτό χωρίς τη θέλησή του.

  Εκεί στα Βορινά το χιόνι καλύπτει τα πάντα. Παγώνουν όλα, άνθρωποι, αισθήματα και θέλω. Οι λύκοι αλυχτούν και ξεσκίζονται μεταξύ τους, αγωνιούν για ηγεσία και επιβολή. Σε ευχαριστώ που με έδιωξες. Εδώ στο Νότο ο ήλιος μαλακώνει την καρδιά. Πάλλεται και ζεσταίνει τις αισθήσεις. Οι λύκαινες έχουν βλέμμα σίγουρο, ήρεμη δύναμη μαζί με συνύπαρξη. Με ευχαριστώ που τον διάλεξα.

  Γιατί σε αγάπησα. Όμως είχες υψώσει γρανιτένιο τοίχο ανάμεσά μας. Πάσχιζα να βρω ρωγμή να σκαρφαλώσω αλλά μάταια. Τι να κάνω καρδιά μου, κουράστηκα. Πήρα μιά γερή ανάσα και ξεμάκρυνα. Και πορεύομαι σε ίσιο μονοπάτι. Κι αν γυρίζω που και πού να ρίξω κλεφτές ματιές είναι για να δω τη φιγούρα σου να γίνεται ολοένα πιο μικρή και αχνή. Όπως και τα συναισθήματά μου.