Η εξομολόγηση μιας μη μητρότητας

 

Ποτέ δεν ήθελα παιδιά. Κάτι προσπάθησαν μικρή όταν ήμουν, έχω μνήμες από την ηλικία των 4, όπoτε ερχόταν κανένα μωρό στο σπίτι “έλα Crystal” μου φωνάζανε “Κοίτα τον μπέμπη τι ωραίος που είναι, έλα να του αλλάξουμε πάνες”. Εννοείται μου έπαιρναν κούκλες, μωρουλίνια με πιπίλες κλπ.

Όλα τελείωσαν κάπου στα μέσα των 80s, ήμουν 12 χρονών και μόλις είχα γυρίσει από το σχολείο. Ο πατέρας μου διάβαζε το Έθνος, και στο κεντρικό δισέλιδο σαλόνι είχε αφιέρωμα στη γέννα. Εσείς τι φαντάζεστε όταν ακούτε αφιέρωμα στη γέννα; Μη κουράζεστε. Θα σας διαφωτίσω αμέσως. Είχε raw snapshots από actual γέννα. Μιά γυναίκα με μελαχροινή 80s χαίτη, με την πλούσια “χελιδονοφωλιά” της in full disclosure να γεννάει. Ένα καρέ με διαστολή, ένα καρέ με το κεφάλι του μωρού να ξεπροβάλλει, αίματα, ομφάλιοι λώροι κ.ο.κ. Κι εγώ είμαι 12. Και παθαίνω σοκ. Και την επόμενη χρονιά που ήρθε περίοδος σε μένα και την αδερφή μου αυτό που μας είπε ο πατέρας μου, ήταν “Πλέον είστε γυναίκες. Μπορείτε να τεκνοποιήσετε”. Ξίνισα κολλητά.

Fast forward με στάση στο milestone των 25, όπου ξεκίνησε συγκατοίκηση με σύντροφο για να καταλήξουμε στο χρυσό milestone των 30. Άντε των 29. Που έμεινα έγκυος. Μια παλιά διαφήμιση στη τηλεόραση για τεστ αντισύλληψης, έκανε λογοπαίγνιο με το Ναι και το Όχι. Έδειχνε μια γυναίκα στο μπάνιο, να περιμένει τα αποτελέσματα, και το σπηκάζ έπαναλάμβανε μονότονα: Ναι. Όχι. Ναι. Όχι. Και η σκηνή έκλεινε με την γυναίκα να χαμογελά αινιγματικά.

Εμένα το τεστ έλεγε Ναι. Αλλά εγώ είπα Όχι. Πήγαμε στον γυναικολόγο για επιβεβαίωση και όταν μου είπε “είμαι υποχρεωμένος σαν γιατρός να σας παροτρύνω να το κρατήσετε” επίσης είπα Όχι. Και με τον τρόπο που το είπα δεν έβγαλε δεύτερο κιχ. Δεν νομίζω να πέρασε ούτε μια εβδομάδα πριν πραγματοποιήσω διακοπή κύησης.

Από τα 30 και μετά άρχισε το σόου. Λες και γίνεται αυτόματο update στο σόι και τους παρακείμενους κομπάρσους. System alteration in progress. Insert guilt software. Reprogramming priorities. Restart.

Γονείς και παππούδες σε κάθε γιορτή “και του χρόνου με ένα μωράκι”. Ξεκίναγα εγώ τις δικαιολογίες, που γέννες τώρα, δουλεύουμε πολύ, πολλά τα χρήματα, αλλά χαμένος κόπος. Ο παππούς μου εφτασε στο σημείο να μου πει πάρε 4.000 ευρώ για τα έξοδα! Όχι, δεν τα πήρα.

Στη δουλειά είχα μια συνάδελφο 20κάτι χρόνια περίπου μεγαλύτερη, ήταν η μεντοράς μου. Δεν ήταν η δεύτερη μάνα μου, την είχα για πρώτη. Κι εκείνη με στρίμωχνε, όμως καταλάβαινα ότι γινόταν από αγάπη και ενδιαφέρον και μαζί της το συζητούσα το θέμα πιο βαθιά. “Μπορεί να το μετανιώσεις στο μέλλον” μου είπε μια φορά. Την κοίταξα ατάραχη, χαμογελαστή και απόλυτα σίγουρη. “Ε τότε θα ζήσω με τις συνέπειες τις επιλογής μου” της είπα.

Διατηρώ προσωπικό ιστολόγιο. Καταγράφω τα δικά μου milestones, αλλά δεν είναι τόσο χρονικά. Είναι ορόσημα προσωπικότητας. Και είναι εξαιρετικά ψυχανακουφιστικό να βλέπεις την πορεία που διαγράφει η κοσμοθεωρία σου. Σε κάνει να είσαι πιο ανοιχτόμυαλος και δεκτικός. Το παρακάτω κείμενο το έγραψα στα 33. Είμαι 46 πλέον.

[2007] Ουφ! Άλλη μια κουραστική μέρα στο γραφείο τελείωσε. Μακάρι να μπορούσε να εξηγήσει και στον άντρα της πόσο δύσκολη είναι μια δουλειά ακόμα κι όταν δεν είναι χειρωνακτική. Όλες οι εκκρεμότητες, οι προθεσμίες και η πίεση του εργοδότη βαραίνουν το μυαλό. Γιατί δυστυχώς δεν περιορίζονται στη δουλειά. Τις κουβαλάς στο σπίτι, στη ζωή, στη σχέση σου.

Η ώρα ήταν ήδη 6. Θα χαζοκουβέντιαζε μαζί του, θα έριχνε κανένα συμμάζεμα, θα έτρωγαν το φαί που μαγείρεψε εκείνος. Η ώρα θα πήγαινε 9. Το νερό θα είχε ζεσταθεί και θα έμπαινε για μπάνιο ζαλισμένη. Το καυτό νερό που έπεσε πάνω της ήταν βάλσαμο. Έκλεισε τα μάτια και το άφησε να της χαϊδεύει τον αυχένα. Άδειαζε το μυαλό μες στο σκοτάδι των ματιών της. Ένιωσε το αίμα να φεύγει από το κεφάλι και να κατεβαίνει στα πόδια της. Μια γλυκιά ζάλη την πλημμύρισε. Την καλοδέχτηκε. Έσφιξε τα βλέφαρα και περίμενε την εικόνα που θα ξεπρόβαλε κατευθείαν από τον πυρήνα της σκέψης της. Και ήρθε τόσο απότομα όσο εξαφανίστηκε. Ένα κοριτσάκι με μισοκρυμμένο το κεφάλι του δίπλα σε μια πόρτα. Ασπρόμαυρο. Σοβαρό. Και την κοίταγε έντονα στα μάτια.

Ποιo ήταν? Εδώ και κανά δυο χρόνια απορούσε που το βιολογικό της ρολόι δεν είχε ξυπνητήρι. Όταν έβλεπε παιδάκια έψαχνε μέσα της καινούρια συναισθήματα. Τζίφος. Όταν την ρωτούσαν πότε θα κάνει κανένα παιδάκι απαντούσε χαμογελώντας αινιγματικά: «Σύντομα». Κι ας ήξερε πως έλεγε ψέματα. Ποιο ήταν λοιπόν αυτό το κορίτσι που την κοίταξε φευγαλέα?

Άνοιξε την τηλεόραση και είδε ένα ντοκιμαντέρ για τους πάγους που λιώνουν και τις κλιματολογικές αλλαγές. Μετά είδε σε επανάληψη την εκπομπή του Κούλογλου για τα μεταλλαγμένα. Μετά σκέφτηκε ότι από αύριο θα δούλευε 12ωρα τις επόμενες 15 ημέρες χωρίς ρεπό. Δικαιολογίες? Είχε κι άλλες, πιο απτές…

Η γέννηση ενός παιδιού είναι πράξη θεϊκή.
Είναι αγνή, ελπιδοφόρα, ευλογημένη, δημιουργική.
Οτιδήποτε ειπωθεί στον αντίποδα απλά δεν έχει το ίδιο ειδικό βάρος.
Εκείνη όμως προσπαθούσε να αποφασίσει:
Ήταν πολύ ευαίσθητη ή πολύ αναίσθητη;

[2021]  Τελικά θα πω ότι δεν υπάρχει καν δίλημμα.