Thinking is OK

  Ποτέ δεν ήθελα παιδιά. Κάτι προσπάθησαν μικρή όταν ήμουν, έχω μνήμες από την ηλικία των 4, όπoτε ερχόταν κανένα μωρό στο σπίτι “έλα Crystal” μου φωνάζανε “Κοίτα τον μπέμπη τι ωραίος που είναι, έλα να του αλλάξουμε πάνες”. Εννοείται μου έπαιρναν κούκλες, μωρουλίνια με πιπίλες κλπ. Όλα τελείωσαν κάπου στα μέσα των 80s, ήμουν 12 χρονών και μόλις είχα γυρίσει από το σχολείο. Ο πατέρας μου διάβαζε το Έθνος, και στο κεντρικό δισέλιδο σαλόνι είχε αφιέρωμα στη γέννα. Εσείς τι φαντάζεστε όταν ακούτε αφιέρωμα στη γέννα; Μη κουράζεστε. Θα σας διαφωτίσω αμέσως. Είχε raw snapshots από actual γέννα. Μιά γυναίκα με μελαχροινή 80s χαίτη, με την πλούσια “χελιδονοφωλιά” της in full disclosure να γεννάει. Ένα καρέ με διαστολή, ένα καρέ με το κεφάλι του μωρού να ξεπροβάλλει, αίματα, ομφάλιοι λώροι κ.ο.κ. Κι εγώ είμαι 12. Και παθαίνω σοκ. Και την επόμενη χρονιά που ήρθε περίοδος σε μένα και την αδερφή μου αυτό που μας είπε ο πατέρας μου, ήταν “Πλέον είστε γυναίκες. Μπορείτε να τεκνοποιήσετε”. Ξίνισα κολλ

  Η Γουμανλάνδη ακούγεται χιονισμένη. Απέραντες κοιλάδες με ισχνή βλάστηση. Ισως είσαι λίγο μακριά για να την δεις πραγματικά. Αν πλησιάσεις θα δεις οτι είναι πασπαλισμένη με άχνη ζάχαρη. Και οι ιθαγενείς μητριάρχισσες εργάζονται ακούραστα χωρίς να σπιλώνουν το λευκό. https://womanlandia.com

  Μεταλλικό το κατασκεύασμα. Δεν αναπνέει, είναι άτεγκτο. Σφυρηλατήθηκε τετράγωνο, στρογγυλές είναι μόνο οι βίδες που το στηρίζουν. Ελπίζω να ζει σε σεισμογενή περιοχή, μπας και χορέψει λίγο.  Κι αυτό χωρίς τη θέλησή του.

  Εκεί στα Βορινά το χιόνι καλύπτει τα πάντα. Παγώνουν όλα, άνθρωποι, αισθήματα και θέλω. Οι λύκοι αλυχτούν και ξεσκίζονται μεταξύ τους, αγωνιούν για ηγεσία και επιβολή. Σε ευχαριστώ που με έδιωξες. Εδώ στο Νότο ο ήλιος μαλακώνει την καρδιά. Πάλλεται και ζεσταίνει τις αισθήσεις. Οι λύκαινες έχουν βλέμμα σίγουρο, ήρεμη δύναμη μαζί με συνύπαρξη. Με ευχαριστώ που τον διάλεξα.

  Γιατί σε αγάπησα. Όμως είχες υψώσει γρανιτένιο τοίχο ανάμεσά μας. Πάσχιζα να βρω ρωγμή να σκαρφαλώσω αλλά μάταια. Τι να κάνω καρδιά μου, κουράστηκα. Πήρα μιά γερή ανάσα και ξεμάκρυνα. Και πορεύομαι σε ίσιο μονοπάτι. Κι αν γυρίζω που και πού να ρίξω κλεφτές ματιές είναι για να δω τη φιγούρα σου να γίνεται ολοένα πιο μικρή και αχνή. Όπως και τα συναισθήματά μου.

  Χαμένοι στη μετάφραση και ο διερμηνέας μεροληπτεί. Η γλώσσα σου ανείπωτη και η δική μου στο mute. Πάω να ζωγραφίσω αυτό που δεν θέλησες να δεις.

Κι αφού ξελαχάνιασες από την ανηφόρα, φτάνεις στο επόμενο τσεκπόιντ. Διχάλα αυτή τη φορά και η επόμενη πίστα ανεπιστρεπτί. Αριστερά ή δεξιά; Κάθε κατεύθυνση έχει το δικό της τίμημα, απρόσιτο και μεταβαλλόμενο. Θες να τεστάρεις και τους δύο δρόμους, πως θα το καταφέρεις αυτό; Πας ευθεία. Στα βάτα που φυτρώνουν ανάμεσα τους. Και προχωράς στα βάτα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στις δύο εκδοχές. Μπας κι αποφασίσεις ποια θα πάρεις. Ή δεν αποφασίζεις μόνος σου. Προχωράς ακάθεκτη στα βάτα κι ας πονάνε κι ας τσούζουν. Τουλάχιστον θα φας βατόμουρα.