καλοκαιρινες ιστορίες

Ο Nick δεν είναι greek. Είναι Ιρλανδός. Ναι, ξέρετε την φάτσα. Ξανθός, ξεπλυμένος, με κόκκινη μούρη από τον καυτό ήλιο και χοντρή κοιλίτσα από τις μπύρες. Να μην ξεχάσω και τις φακίδες. Μόλις έφτασε στη Γαύδο και έχει ήδη περπατήσει μισή ώρα κάτω από τον ανελέητο ήλιο και τον καυτό άνεμο του Λιβυκού πελάγους. 

- Πωπω ρε παιδιά, τι γαμήσι είναι αυτό? Τι το ήθελα το αμάξι, για να μετακομίσω όλο το σπίτι της Αθήνας στις διακοπές? 

- Έτσι είναι βρε Νίκο, που πας με γυναίκα και παιδί 2 χρονών στο ξερονήσι? Χρειάζεσαι πολλά. Τι έφερες? 

- Έχουμε και λέμε: σκηνή, κουνουπιέρα, στρώμα φουσκωτό, ειδικό υπόστρωμα, ψυγειάκι.... 

- Ψυγειάκι?! Τι να το κάνεις εδώ αυτό καλέ? Θα λιώσει πιο γρήγορα από αυτά που θα βάλεις μέσα! 

- Και πως θα πίνω παγωμένο το scotch μου? Θα πηγαίνω στην ταβέρνα, θα κουβαλάω πάγο και όσο κρατήσει. 

Περί ορέξεως ουδείς λόγος. Εμείς αρκεστήκαμε να τον βλέπουμε να κουβαλάει για δύο συνεχείς μέρες πράγματα από το αμάξι του. Πάσχιζε να κουβαλήσει, να στήσει, να οργανώσει...Ουφ! Γιατί τόσο άγχος? Διακοπές πάμε για ξεκούραση, ειδικά όταν κάτσεις κάπου μόνο για μια βδομάδα. Τελικά όλα ετοιμάστηκαν. Μας κάλεσε λοιπόν στην καβάτζα του για μια βραδινή μάζωξη. Ανηφορίσαμε αργά, σέρνοντας τα πόδια μας στην κρύα, μεταξένια άμμο. Αυτή που μόλις βγει ο ήλιος μας ρίχνει πύρινα χάδια. Τουλάχιστον αυτήν την ώρα μπορούμε να την απολαύσουμε. Αράξαμε κάτω από τον αρχαίο κέδρο, άλλος στην αιώρα, άλλος στο στρώμα, εμείς χάμω σκάβοντας και φτιάχνοντας λοφάκια κλεψύδρας. Ευτυχώς για τη μουσική είχε φροντίσει ο Αντρέας. Ο Αντρέας μου. Autechre, Aphex Twin, νύχτα, αστέρια, λαμπερό φεγγάρι, σκιές παιχνιδιάρικες, παφλασμός κυμάτων......Εϊ! Τι στο καλό είναι αυτό! Δεν γινόταν να το αγνοήσω. 

- Νίκο, φακός είναι αυτό? 

- Ναι, είναι super! Έχει μήκος 30 εκατοστά, δύο πλαϊνές λάμπες, μία στο κέντρο και διάφορους συνδυασμούς. Τώρα το έχω βάλει να αναβοσβήνει ασταμάτητα και εναλλάξ οι δύο πλαϊνές λάμπες. Θα το κρεμάσω στο δέντρο να τον βλέπουν όλοι. 

- (Ναι. Σαν φάρος μπατσικού ένα πράγμα. Αχ να τον έκλεινε. Πως θα του το πω χωρίς να παρεξηγηθεί. Δεν θέλω να με πει ιδιότροπη, αλλά η νύχτα είναι τόσο όμορφη και αυτό το πράγμα βγάζει μάτι! Γαμώτο! Να μην μπορώ να εκφραστώ όπως θέλω...). 

Πήρα μια βαθιά ανάσα, όσο το μυαλό μου γύρναγε σαν τον τροχό της τύχης. 

- Βρε Νίκο, δεν το συζητάμε, είναι φανταστικός, αλλά να, μήπως να τον έκλεινες γιατί...........θα τελειώσει καμιά μπαταρία, κι άντε να βρεις εδώ στις ερημιές. 

- Δεν με πειράζει, μην μασάς. Ο Αντρέας για άλλη μια φορά με έσωσε. 

- Βασικά μας έχεις σπάσει τα αρχ..ια με το κωλοφως που αναβοσβήνει, αλλά ντρέπεται να στο πει. Δεν το κλείνεις βρε συ Νίκο? 

ΟΥΦ! (ανάσα ανακούφισης). Αντρέα σ’αγαπώ.