Thinking is OK

Δεν χρειάζεται τίποτα σπουδαίο. Μια απόφαση είναι & το κλείσιμο των εισιτηρίων. Η καλή παρέα εννοείται... Κάπως έτσι αποφασίσαμε τελευταία στιγμή να πάμε στα πάτρια εδάφη, στην Ευρυτανία.

Φταρνίστηκε δυνατά. Συνήθως νόμιζε οτι ειναι αόρατος, αλλά τα περίεργα βλέμματα των περαστικών του θύμισαν οτι υφίσταται. Εξυσε ηδονικά τη φαγούρα στο κεφάλι του και μετά αφαιρέθηκε κοιτάζοντας τη μάκα στα νύχια του. Είχε βρει μια συμπαθητική καβάτζα εδώ και κανα δυο μέρες σε αυτό το πάρκο, αλλά ήθελε να πάει να βρει ένα φιλαράκι που σύχναζε Ομόνοια. Ηταν σούρουπο και αποφάσισε να μπει στο τρόλλεϋ για να πάει να τον βρει. Κάθισε αναπαυτικά σε μια θέση, όπου διαπίστωσε σιγά - σιγά οτι όλοι απομακρύνονταν. Δεν αναρωτήθηκε καν γιατί, είχε βαρεθεί να το κάνει πια αυτό στον εαυτό του. Και βεβαια κανείς δεν του είπε οτι απλά δεν ήθελε να μυρίζει το κάτουρο που έτσι κι αλλιώς είχε γεμίσει μυρωδιές όλο το όχημα. Ρέμβαζε κοιτάζοντας εικόνες που εναλλάσονταν: Μαμάδες με παιδάκια, ζευγάρια χαμογελαστά, βιαστικούς περαστικούς. Έφτασε πριν το καταλάβει. Έκανε μια βόλτα τριγύρω στην πλατεία, πουθενά ο φιλαράκος. Κρίμα γιατί είχε κάτι άκρες με την εκκλησία και ήλπιζε οτι κάπου θα έβρισκε να κάνει έν...

Η επιλεκτική μου μνήμη με εμποδίζει να φτάσω στην αλήθεια, τη γνώση και την συνειδητοποίηση αυτών. Θα ήθελα να ξέρω γιατί δεν νιώθω οικογενειακούς δεσμούς. Θα ήθελα να ξέρω γιατί αγνοώ τον πατέρα μου. Θα ήθελα να ξέρω γιατί κουτσαίνω στις κοινωνικές μου σχέσεις. Θα ήθελα να ξέρω πως γίνεται τελικά να είμαι αισιόδοξη και ευτυχισμένη.