Ο Γκάντι & η ζάχαρη.

Ήταν η μέρα που έκαιγαν τους νεκρούς. Σε όποιο σημείο της γης κι αν βρίσκεσαι, ισχύει δυστυχώς το ίδιο πράγμα: όπου φτωχός κι η μοίρα του. Η διαφορά ήταν ολοφάνερη. Οι πλούσιοι έστηναν έναν βάθρο με ξύλα ικανό να ζεστάνει μια οικογένεια για ένα μήνα. Οι στερημένοι ίσα – ίσα να αποθέσουν το άψυχο κορμί του συγγενή. Σε λίγο άρχισε η καύση. Μόνο εκεί είχαν τα πρωτεία οι παρίες. Η φωτιά έσβηνε πιο γρήγορα και ότι καιγόταν, κάηκε. Τα υπόλοιπα..... κατέληγαν όπως – όπως στον Γάγγη.

Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, μια μάνα έπλενε τον μοναχογιό της στον ίδιο φιλόξενο (?) ποταμό. Ήταν μια μεγάλη μέρα γι’ αυτούς. Θα πήγαιναν να βρουν τον Μαχάτμα σήμερα. Του έτριβε δυνατά την κασίδα για να καθαρίσει και είχε απορροφηθεί με ζήλο. Ο μικρός άρχισε να παραπονιέται.
- Αουτς! Βρε μάνα, πληγή θα μου ανοίξεις!
- Σταμάτα γιατί για σένα γίνονται όλα αυτά. Αν με άκουγες δεν θα χρειαζόταν να ενοχλήσουμε τον Δάσκαλο.
Το πήρε το μήνυμα ο πιτσιρικάς. Μικρός – μικρός αλλά ήξερε το συμφέρον του. Ξέπλυνε τα μάτια του και έκανε μια τελευταία βουτιά. Ήταν έτοιμος.

Η πλατεία ήταν ασφυκτικά γεμάτη με κόσμο. Οι περισσότεροι κάθονταν οκλαδόν σε ένδειξη σεβασμού προς εκείνον. Ένα ανθρώπινο χαλί είχαν σχηματίσει με κεντρική ροζέτα τον Γκάντι. Ήταν μεσημέρι και η ζέστη τους είχε ακινητοποιήσει όλους. Μέχρι κι εκείνος είχε ξεχαστεί να κοιτάει ένα μυρμήγκι. Φαινόταν χαμένο και σαν να οσμιζόταν τον αέρα για να βρει τον δρόμο του. “Μην φοβάσαι” του είπε νοερά. “Εδώ κανείς δεν θα σε πατήσει. Το νου σου όμως να ακούς τα καμπανάκια”. Και τότε τον διέκοψε μια σκιά που τον ανακούφισε ευχάριστα. Σήκωσε τα μάτια του και αντίκρισε μια γλυκιά εικόνα. Μια μάνα με τον γιό της.

Έκατσε κι εκείνη μπροστά του και τον κοίταξε στα μάτια. Μακάρι να είχε ακόμη τον σύζυγο της. Τότε δεν θα χρειαζόταν την βοήθεια του γέροντα για να συνετίσει τον γιό της.
- Χρειάζομαι τη βοήθεια σας. Ο γιος μου είναι μικρός και δεν με ακούει. Έχει αποκτήσει μια κακιά συνήθεια που δεν μπορώ να του την κόψω. Μήπως μπορείτε να του πείτε πόσο κακό είναι να τρώει ζάχαρη?
- Θα έρθετε σε 2 εβδομάδες, της απάντησε.
Δεν την περίμενε αυτήν την απάντηση. Είχε άγχος όλη μέρα για αυτήν την κουβέντα που θα έκαναν, αλλά αυτό... Δεν του είπε όμως κάτι. Σηκώθηκε απαλά και πήρε από το χέρι το παιδί της.
- Ευχαριστώ, του απάντησε μονολεκτικά και κίνησε για το σπιτικό της.

Μετά από δύο εβδομάδες ξαναπήγε να τον βρει. Τους αναγνώρισε αμέσως. Χάιδεψε τον μικρό στο κεφάλι και του είπε μαλακά:
- Μην τρως ζάχαρη, κάνει κακό.
Αυτό. Ούτε λέξη παραπάνω, ούτε μάλωμα, ούτε τίποτα. Η γυναίκα τον κοίταξε εμβρόντητη. Δεν μπόρεσε να κρατηθεί:
- Μα αυτό του το λέω κι εγώ! Δεν έχετε κάτι άλλο να του πείτε? Τι άλλαξε σε δυο εβδομάδες? Αυτό θα μπορούσατε να του το πείτε όταν πρωτοήρθα να σας βρώ!
Την κοίταξε χαμογελώντας:
- Τότε έτρωγα κι εγώ ζάχαρη.

Εμπνευσμένο απο το βιβλίο: "Ο Δρόμος του Ειρηνικού Πολεμιστή"
Dan Millman, εκδόσεις Έσοπτρον