Δεν φταιω εγω που μισεις τη ζωη σου

Ήταν ταρίφας. Δωδεκάωρα δούλευε κάθε μέρα. Είχε και 3 παιδιά. Δεν είχε κλείσει ακόμα τα σαράντα. Έναν μόνιμο θυμό κουβαλούσε πάντα. Με το που έβαζε το κλειδί στην πόρτα, όλοι έτρεχαν να κρυφτούν.
- Ρε γυναίκα! Πάλι μύρισε το σπίτι φαγητό (!?). Και κλείσε αυτή την καταραμένη ηλεκτρική σκούπα! Θα την πετάξω από το μπαλκόνι, δεν ξέρεις ότι μου τη δίνει η φασαρία?
Η Φρόσω, τριαντάρα νοικοκυρά. Άλλη μια εγκλωβισμένη κοπέλα, κατ’ επάγγελμα οικιακά, που βρέθηκε με τρία κουτσούβελα στα 20 της, έπεσε σε λήθαργο για να ξυπνήσει τελικά 25 χρόνια μετά... Μονίμως με σφιγμένο το στόμα και χαμηλό βλέμμα, εκτός από τα βράδια που τα σήκωνε για να δει τις λατρεμένες τις σειρές, όπως τη Δυναστεία. Αυτήν την μητρική φιγούρα κληροδότησε στα παιδιά της: απλανές βλέμμα στη τηλεόραση και νευρικά χέρια που έπλεκαν, έπλεκαν, έπλεκαν...Στις μοντέρνες εποχές το ονομάζουν εργοθεραπεία.


Η Ελενίτσα έπλεε σε πελάγη εφηβείας. Μόλις είχε ξεκινήσει το Γυμνάσιο και αισθανόταν μεγάλη. Είχε ήδη σταματήσει να τρώει τα νύχια της (μαχαίρι το κοψε, από το πρώτο τρίμηνο). Είχε βέβαια ακόμη μια τρέλα με τα παιδιάστικα μπιζού. Μετά τα περσινά πλαστικά της σκουλαρίκια σε σχήμα χειλιών, κόκκινα, τώρα απορροφημένη χάζευε το νέο της απόκτημα: μια (πλαστική εννοείται πάντα), καρφιτσούλα. Κίτρινη καρδούλα ήτανε και στο κέντρο είχε καθρεπτάκι. Είχε χαθεί στις σκέψεις τις καθώς αντανακλούσε φως στον τοίχο. Της άρεσε το φως...
Πετάχτηκε απότομα από τον ήχο του κλειδιού. Θα περνούσαν πολλά χρόνια για να αποβάλλει τον πανικό που την έπιανε ακούγοντας τον. Τουλάχιστον μια δεκαετία. Μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα ψυχικού αναβρασμού, κατάφερε να οργανώσει τις σκέψεις τις. “Κάθομαι ήδη για να διαβάσω, έχω κάνει τις ασκήσεις μου, και έχουν μείνει τα Θρησκευτικά.” Ωραία, ήταν έτοιμη για την ανάκριση που θα ακολουθούσε. Τον αγαπούσε ακόμη τον μπαμπά της τότε, της είχε πει κι όλας ότι ήταν η αδυναμία του. Σαν χθες θυμάται που καθώς τον έβλεπε να ξυρίζεται, του είχε πει με καμάρι: Μπαμπά, είθαι ο πιο ωλαίος μπαμπάθ θτο θχολείο! Ήταν δεν ήταν 8 χρονών.
Σήμερα αποφάσισε να τον καλοπιάσει. Τον έβλεπε που γυρνούσε στο σπίτι συννεφιασμένος και ήθελε να του φτιάξει την διάθεση. Θα του έδειχνε λοιπόν την καινούρια της καρφίτσα. Θα του μετέδιδε έτσι την δική της ευτυχία. Αφουγκράστηκε τα βήματα του στο διάδρομο. Πλησίαζε. Μόλις έφτασε σε οπτική επαφή εφάρμοσε το σχέδιο της. Χρησιμοποιώντας την καρφιτσούλα, παιχνίδισε το φως στα μάτια του.
– Καλησπέρα μπαμπά! Κοίτα! του είπε όλο χαρά. Την κοίταξε άγρια.
– Αυτά κάνεις στο σχολείο και δεν προσέχεις στο μάθημα? Τα ίδια κάνεις και στους δασκάλους? Φέρτο εδώ αυτό το πράμα.
Το ελαφρύ μπιζουδάκι βρέθηκε στο πάτωμα. Δεν χρειάστηκε πολύ προσπάθεια για να στραπατσαριστεί κάτω από το παπούτσι του.

Ο Γιάννης ήταν μεγάλη φίρμα στο σχολείο. Είχε ήδη δείξει την κλίση του στη μουσική. Α όχι τίποτα κιθάρες κι αηδίες. Έπαιζε ντραμς το παιδί! Είχε φτιάξει και ένα συγκροτηματάκι με την παρέα του και αγόραζε ήδη δίσκους Metallica & Iron Maiden. Είχε παίξει και σε κανα δυό εκδηλώσεις στο σχολείο, και απολάμβανε την αναγνωρισιμότητα του.
Άκουσε τη φασαρία στο διάδρομο και ανασκουμπώθηκε. Ήδη φαντασιωνόταν την πρώτη συναυλία που θα έδινε. Χειροκρότημα, κορίτσια να τρέχουν από πίσω του.... Τις σκέψεις του διέκοψε το άνοιγμα της πόρτας.
- Καλησπέρα πατέρα, του είπε.
- Καλησπέρα, τι διαβάζεις?
- Μαθηματικά.
- Λύσε τις ασκήσεις κι έρχομαι να τις δω.
Πέρασε μια ώρα. Πλύθηκε, έφαγε και επέστρεψε στο δωμάτιο του γιου του.
- Λοιπόν?
- Έτοιμες.
Είχε κάτσει όρθιος πάνω από το κεφάλι του. Ο Γιάννης δεν γύρναγε να τον κοιτάξει. Αν το έκανε θα έβλεπε τη φάτσα του που είχε κοκκινίσει από θυμό.
- Τι μαλακίες είναι αυτές που γράφεις? Έτσι θα γίνεις άνθρωπος? Μη νομίζεις ότι δεν σε έχω καταλάβει, κάθεσαι εδώ και μας κοροϊδεύεις ότι διαβάζεις, ενώ στην πραγματικότητα ρεμβάζεις κοιτάζοντας τον τοίχο. Φτου σου!
Πάλι δεν γύρισε να τον κοιτάξει. Δεν είπε κουβέντα. Περίμενε υπομονετικά να κλείσει η πόρτα πίσω του. Μετά σκούπισε με δύναμη τα σάλια που έτρεχαν στο μάγουλο του.