Κάπου έχουμε χάσει το νόημα. Όταν κάποιος έχει φιλοσοφικές αναζητήσεις, όπως ποιοι είμαστε, που πάμε, γιατί όλα αυτά κλπ. αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό:
- Ρε τον καημένο, έχει φάει φρίκη…
Ακόμα και οι ίδιοι μπορεί να θεωρήσουμε ότι είμαστε καταθλιπτικοί, ειδικά όταν βαδίζουμε σε δύσβατα μονοπάτια όπως είναι η αναζήτηση της ουσίας της ζωής ή του θανάτου.
Και ερωτώ: από πότε η εσωτερική αναζήτηση είναι μεμπτή? Ίσα – ίσα που δείχνει ότι κάποιος είναι σκεπτόμενος, δεν τρώει αυτά που του πασάρουν και η αναζήτηση αυτή μπορεί να έχει ως στόχο την βελτίωση του ίδιου του εαυτού.
Αφορμή μου έδωσε ένας fellow blogger, που βγαίνοντας μαζί του για καφεδάκι – μεταξύ άλλων - σχολίασε ότι όλοι εμείς που έχουμε blog, μάλλον έχουμε κάποιου είδους ψυχολογική διαταραχή (συμπεριέλαβε φυσικά και τον εαυτό του). Γιατί βρε? Επειδή αναρωτιόμαστε? Επειδή μοιραζόμαστε τις ανήσυχες σκέψεις μας και τα βιώματα που μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα?
Μια σκέψη απλά εκφράζω (ήταν και δυο η ώρα το βράδυ όταν το έγραψα, συγχωρέστε με) και δεν είναι 100% δική μου.
Προς το παρόν προσπαθήστε να βρείτε το κρυμμένο χαμόγελο στην παραπάνω εικόνα (δεν είναι δύσκολο) και υιοθετήστε το.
Κάπου έχουμε χάσει το νόημα. Όταν κάποιος έχει φιλοσοφικές αναζητήσεις, όπως ποιοι είμαστε, που πάμε, γιατί όλα αυτά κλπ. αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό:
- Ρε τον καημένο, έχει φάει φρίκη…
Ακόμα και οι ίδιοι μπορεί να θεωρήσουμε ότι είμαστε καταθλιπτικοί, ειδικά όταν βαδίζουμε σε δύσβατα μονοπάτια όπως είναι η αναζήτηση της ουσίας της ζωής ή του θανάτου.
Και ερωτώ: από πότε η εσωτερική αναζήτηση είναι μεμπτή? Ίσα – ίσα που δείχνει ότι κάποιος είναι σκεπτόμενος, δεν τρώει αυτά που του πασάρουν και η αναζήτηση αυτή μπορεί να έχει ως στόχο την βελτίωση του ίδιου του εαυτού.
Αφορμή μου έδωσε ένας fellow blogger, που βγαίνοντας μαζί του για καφεδάκι – μεταξύ άλλων - σχολίασε ότι όλοι εμείς που έχουμε blog, μάλλον έχουμε κάποιου είδους ψυχολογική διαταραχή (συμπεριέλαβε φυσικά και τον εαυτό του). Γιατί βρε? Επειδή αναρωτιόμαστε? Επειδή μοιραζόμαστε τις ανήσυχες σκέψεις μας και τα βιώματα που μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα?
Μια σκέψη απλά εκφράζω (ήταν και δυο η ώρα το βράδυ όταν το έγραψα, συγχωρέστε με) και δεν είναι 100% δική μου.
Προς το παρόν προσπαθήστε να βρείτε το κρυμμένο χαμόγελο στην παραπάνω εικόνα (δεν είναι δύσκολο) και υιοθετήστε το.
ΞΕΡΕΙΣ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΟΥ..ΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΑΨΩ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΑΝ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΩ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΝΙΩΘΩ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΙΕΔΗ ΤΟ ΥΙΟΘΕΤΗΣΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφή''ΕΓΩ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ..ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΑΤΟΣ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΓΕΜΑΤΟΣ''
ΤΩΡΑ ΤΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ..
''ΑΝ ΕΙΣΤΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΕΙΤΕ..ΣΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΜΟΥ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΧΩΡΑΕΙ ΝΑ ΓΡΑΦΤΕΙΤΕ''
το βρήκα το βρήκα το χαμόγελο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήτο έκανα paste στην αγουροξυπνημένη σκατοφατσούλα μου...
Ξέρεις, όλοι εμείς που γράφουμε, το κάνουμε για να βγάλουμε πράγματα από μέσα μας, που ίσως δεν τα μοιραζόμαστε όπως θέλουμε με τους γύρω μας. Η ανωνυμία βοηθάει.
Κάνε μπλογκ και βγάλε τα εσώψυχά σου, ή γράψε ο,τι μπούρδα σου κατέβει. Πατώντας το publish σου'χει φύγει ένα βάρος. Είναι μια εκτόνωση, ένα group therapy τσαμπέ...
chumly: :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοθ: Παρε να δεις το ντοκιμαντερ. Πιστευω οτι θα σε ωφελησει
Αργυρενια: Πιστευω οτι δεν θα επρεπε να κρυβομαστε πισω απο την ανωνυμια μας για να μοιραστουμε τους προβληματισμους μας. Group therapy κανω σχεδον κάθε Παρασκευη με τις φίλες μου, και δεν αισθανομαι καθολου "καπως" με αυτό.
Lee δεν είπα πως είναι κακό :p σίγουρα όχι οι αναζητήσεις. Επίσης υπάρχει και μια τεράστια γκάμα διαφορετικώς ψυχοτραλαλά στην bloggoσφαιρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που είπα ουσιαστικά είναι πως παίζει σίγουρα ένα επικοινωνιακό κενό με όλους όσοι ασχολούνται με το σπορ...
Η αναζήτηση και οι προβληματισμοί όχι μόνο δεν πρέπει να είναι μεμπτοί αλλά επιβάλονται. Το θέμα είναι με ποιο τρόπο το κάνεις και σε τι βαθμό. Δηλαδή δεν πρέπει να σε γονατίει αυτή η αναζήτηση αλλά αντιθέτως να σε απελευθερώνει και να δυναμώνει τα φτερά σου. Μου'ρχονται διάφορα ποιητικά αλλά άστο τώρα.. Σε κανά καφέ ίσως :)
Τέσπα σταματάω γιατί δεν έχω πάρει και τα ψυχοφάρμακά μου σήμερα :p
Γι'αυτό γουστάρω να γνωρίσω από κοντά τους blogger πάντως. Για κάτι τέτοιους καφέδες και κάτι ρομποτικά φωτάκια (το χρησιμοποίησα and it rulezzzzz!). Φιλιά :)))
Διαφορετικώς = διαφορετικών...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν σε "χρεωσα" με κατι, απλά μου εδωσες το ερεθισμα για αυτη μου τη σκεψη, σε συνδιασμό με το ντοκυμαντερ που μας ειπε η Α. το οποιο και ειδα. Σε βαζει σε περιεργο τριπακι ειναι αληθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αφιερωμα στα μπλογκς το διαβασες? Tι γνωμη σχηματισες?
Ναι δεν ένοιωσα υπόλογος :p είπα να διαφωτίσω τι είχαμε πει πάνω κάτω
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αφιέρωμα δεν το διάβασα ενδελεχώς, διαγώνια του έριξα μια ματιά. Μαλακία μου φάνηκε... Το χειρότερο είναι πως εμφανίζονται να είναι ειδικοί επί του θέματος και στην πραγματικότητα δεν ξέρουν που τους παν τα 4... Αν δεν έχεις νοιώσει τα συναισθήματα του blogging δε γίνεται να εκφέρεις άποψη.. Τουλάχιστον αν θες να είσαι σοβαρός αν και δε νομίζω να είναι στα ζητούμενά τους αυτό..
την ώρα που πληκτρολογούσα το comment είδα το δικό σου
ΑπάντησηΔιαγραφήββββββββββββββ
επικοινωνουμεεεεεεεεε
το ντοκιμαντέρ που αναφέρεις το έχω δει είναι καταπληκτικό !
ακόμα και ο πιο κυνικός άνθρωπος στον κόσμο να είσαι ,σε βαζει σε σκέψεις .
Εγώ πάλι νομίζω πως το blogging είναι ένα μέσο για να εκφραστούμε, οπως τα πινέλα για τη ζωγραφική , π.χ.
Ο καθένας το χρησιμοποιεί κατά βουληση.
και, έχουμε την μπλογκόσφαιρα που μας αξίζει.
εντελώς όμως
Μαργαριτα: Στο τελευταιο που λες θα σταθω λίγο: καποιοι μπορούν και καλύτερα... Και πάνω απ'όλα μου την δινουν οι υπεροπτες. Γι'αυτο θα κοψω τις μακρινες βολτες και θα βολτάρω στη γειτονιά μου. Τα γειτονακια μου αρκουν :)
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι οπως θα λεγε και ο αυγοθεος "ολοι ειμαστε αρρωστοι και πρεπει να χαιρομαστε μαυτο που σπαμε το τσοφλι της ρουτινοκαταστασης βλ.αυγα..."
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι παρεπιπτοντως εχω μια ωραία συνταγη για ομμελετα...)))
crazy chef: Δολοφόνε!!! :D
ΑπάντησηΔιαγραφήdeadend mind:
1. Για δες πανω δεξια γωνια... Δεν ειναι κανενα τεραστιο χαμογελο, πιο πολυ μειδιαμα θα το έλεγα.
2. Τι στο "μπιπ" ξέρουμε. Μάλλον εννοεί "what the fuck do we know"
3. Eννοειται οτι υπαρχουν και "υγιεις" μπλογκερ, το σκεπτικό μου αφορα ολους τους ανθρωπους γενικά. Απλα η αφορμη ηταν οι μπλογκερς. Καλημέρες κοριτσάκι :)
Την άποψη για "ψυχολογική διαταραχή" την έχω ακούσει κι εγώ. Δεν την ενστερνίζομαι! Όχι γενικώς και αορίστως, τουλάχιστον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να ισχύει για κάποιους, όπως μπορεί να ισχύει και για τον γείτονά μας ή τον διπλανό μας στο γραφείο. Αν συντρέχει διαταραχή, αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί στον τρόπο, που θα μας χτυπήσει το κουδούνι για να διαμαρτυρηθεί για κάτι ο γείτονας ή στον τρόπο, που θα μας τα χώσει ο blogger.
Το γράψιμο, όσο κι αν είναι ανώνυμο, όσο κι αν είναι αόρατος ο γράφων, προδίδει με τον καιρό πολλά κι όποιος διαβάζει με ενδιαφέρον τον άλλο καταλαβαίνει αρκετά - απλώς, θέλει λίγο χρόνο, γιατί δε είναι όλοι απολύτως αληθινοί ή απολύτως κύριοι ή, απλώς, δεν είναι όλοι τελείως συμβατοί μαζί μας. Ουδέν μεμπτόν σε αυτά! Ο καθείς και ο τρόπος του - για όλους υπάρχουν αντιστοιχίες και θα βρουν αλλήλους.
Επικοινωνιακό κενό, ναι! Συμφωνώ. Αν δεν τόχαμε όλοι ώς κάποιον βαθμό, μπορεί να μη κάναμε blogging ή να κάναμε λιγότερο ή να το κάναμε για χαβαλέ και πλάκα. Αν το παίρνουμε στα σοβαρά, ένα κενούλι τόχουμε -αλλά δεν το βρίσκω κακό αυτό. Φυσιολογικό είναι. Με την ζωή μας, τους ρυθμούς της, τις αποστάσεις, πού και πώς θα βρίσκαμε την δυνατότητα να απευθυνθούμε σε μια τόσο μεγάλη γκάμα συνανθρώπων, να μοιρασθούμε μαζί τους διάφορες σκέψεις, να διαλέξουμε με κάποιους να βρεθούμε πιο κοντά, μ' άλλους λίγο πιο μακριά, αλλά, πάντως, να βρεθούμε...
Με μια κατάλληλη προσέγγιση κι αξιοποίηση, το βρίσκω σπουδαίο κι υγιές όλο αυτό!
Εγώ πάντως ειμαι και αληθινή και κυρία (τα σχόλια δικά σας). Για μενα προσωπικά, αν δεν υπηρχε αυτη η φαση δεν θα ειχα ερθει τοσο κοντα με τη Λοθ, παρολο που την ξερω χρόνια, ουτε θα ειχα βρει ενα πολύ καλό φιλαράκι όπως τον it is. Καθε αλλο σχολιο περιττεύει λοιπόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήμιλάς για το κορυφαίο ντοκιμαντερ!!!!όταν το είδα έπαθα τρελλλλλλή πλάκα!όσο για τα άλλα,δηλ τι θα ήταν καλύτερο να διαβάζουμε κωλοπεριοδικά και να λιμάρουμε το νύχι καθώς θα αναρωτιώμαστε τι συνολάκι να ράψουμε?έλεος απο πότε ο προβληματισμός έγινε πρόβλημα????
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρέ πριγκηψ: Απλά αυτος ο προβληματισμος αναφερόταν στο ντοκιμαντερ και με αφορμη το σχολιο του it is, το αναπαρηγαγα στο ποστ μου. Συμφωνω απολυτα, ασε δε που δεν ειμαι καλη στο μανικιουρ. Ουτε στο πιστολακι τωρα που το σκεφτομαι ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήchef: χαχαχα, έλεος...χουχου. Σωστός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤορτίγιες ξέρεις να κάνεις; :P
Παιδιά ΠΟΙΟ χαμόγελο;;;
Όσο για το blogging: αν εγώ βάλω σε ένα μπουκάλι ένα μήνυμα και το βρει κάποιος και το διαβάσει, αυτό με κάνει ψυχάκια/τρελλό/ψώνιο/μοναχικό; Δεν νομίζω (όχι ότι το είπε κάποιος αυτό, κουβέντα κανουμε). Εγώ πάντως γουστάρω να μοιράζομαι, ετς απλά!!!
Φιλούμπες.
egggod: Το χαμόγελο? πανω δεξια γωνια. E καλά δεν φαινεται και δοντι, ενα ανεπαισθητο μειδιαμα ειναι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ σεφ - κουμπαρος κανει απιστευτα πραγματα! Η τορτιγια είναι ψωμοτύρι. Οσο για την ομελετα του απαντησα καταλληλα: τον είπα δολοφόνο! :)
Ετσ ετσ, το μοιρασμα μετράει.
@lee thanx για τα καλα σου λογια
ΑπάντησηΔιαγραφή(αν και το δολοφονικη μου ακουγεται καπως υποπτο))
@egggod ελα βρε τορτιγιες..ψωμοτυρι που λεει και η λη))
καπως αργοπορημενη στην κουβεντα γι' αυτο θα πω μονο το εξης:
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλος ζωγραφος δεν ειναι αυτος που εχει τα καλυτερα πινελα και χρωματα, αλλα αυτος που τα χρησιμοποιει καλα... ;-)
σε ολες τις περιπτωσεις
Σωστό κι αυτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλωσήρθες :)
Το σπουδαίο είναι πως είσαι ΚΑΙ συμβατή - Αιγόκερως γαρ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπερδεψες τα κομεντς?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιο πάνω σχολίαζες!