Ναυτικές ιστορίες part one

Δεκαετία εβδομήντα. Η επανάσταση και η ψυχεδέλεια πλανιούνται ακόμη στο αέρα. Όχι όμως για τον κυρ Σάκη. Είναι ναυτικός σε πετρελαιοφόρο και κάνει υπερατλαντικά ταξίδια εδώ και αρκετά χρόνια. Η μόνη επανάσταση που ένιωσε ήταν όταν κάπνιζε κρυφά από τη μάνα του (ήταν κέρβερος η κυρά Μαρία) και η ψυχεδέλεια που συνεχίζει να ζει είναι πως ενώ έχει οικογένεια την βλέπει 2 φορές το χρόνο.
Μυώδης, κοντός γαλανομάτης με αιωνίως κόκκινο, χαρούμενο πρόσωπο. Ήταν αντλιωρός, είχε το χειρισμό του φορτίου των δεξαμενόπλοιων. Κι αν δεν καταλάβατε τι σημαίνει αυτό, όταν έφταναν σε λιμάνι και οι υπόλοιποι ξύνανε τον πούτσο τους και βόλταραν στις πουτάνες, ο κυρ Σάκης είχε να φορτώσει ή να ξεφορτώσει τόνους πετρελαίου με την ευθύνη βέβαια να μην μπατάρει το πλοίο. Σπάνια είχε λοιπόν το χρόνο να βολτάρει στις πιάτσες. Αυτό βέβαια δεν τον είχε εμποδίσει να βρει τις "γυναίκες" του. Είχε μια στη Βραζιλία και μια στις Φιλιππίνες. Ευλογημένες γυναίκες: του έπλεναν, του μαγείρευαν, του καθόντουσαν (η πίπα από ευγνωμοσύνη είναι άλλο πράγμα). Μην τυχόν και πήγαινε καμιά άλλη να "χωθεί", είχαν γίνει και φονικά για τα μάτια ναυτικών. Δεν ήταν στενάχωρος ο Νιόνιος. Όσο καιρό έμενε εκεί ζούσε και με τη υπόλοιπη οικογένεια τους. Είχαν άντρα, παιδιά, πεθερικά. Όλοι μαζί μια ευτυχισμένη οικογένεια. Δεν θα ξεχάσει μια κοπελίτσα στην Κορέα, σε ένα μπαρ που του σύστησε και τον αρραβωνιαστικό της.
- Δεν θα την κάνω αυτή τη δουλειά για πάντα, του είχε πει, λεφτά μαζεύω για να πάρουμε τα έπιπλα στο σπίτι μας… Χρυσό κορίτσι.
Το είχε λοιπόν το χαρέμι του ο Διονύσης μας, αλλά μια ήταν η βασίλισσα του: η κυρά Δέσποινα. Το Δεσποινάκι του. Σχεδόν την έκλεψε από τη Μεγαλόνησο τάζοντας της μεγαλεία. Την αγάπησε τόσο πολύ, που έκανε τα πάντα για να τη κερδίσει. All is fair in love and war.
Ήρθαν στην Αθήνα και παντρεύτηκαν. Απέκτησε δυο γιούς. Ηρωίδες αυτες οι γυναίκες. Μανα και πατέρας μαζί. Και στις δύο γέννες ο Σάκης έλειπε. Τους κουβαλούσε όμως πάντα μαζί του. Είχε χαράξει με σινική μελάνη ένα περιστέρι στο μπράτσο του και τα δυο ονόματα των παιδιών του φιγουράριζαν από κάτω.
Έτσι κυλούσε η ζωή και τα χρόνια περνούσαν. Περσικός, Αμαζόνιος, Βραζιλία, Ιαπωνία, Αμερική. Και ένα από τα ταξίδια του τον έφερε στο Νιου Τζέρσεϋ. Σε ένα σταυροδρόμι είχε βρεθεί και κοιτούσε δεξιά – αριστερά απορημένος. Έβγαλε να καπνίσει.
- Που στο διάολο είμαι; Αναρωτήθηκε. Γαμώ τη πουτάνα μου, πως τα κατάφερα και χάθηκα?
Κοίταξε τριγύρω ψάχνοντας κανένα μπαράκι. Δίψαγε και σκέφτηκε πως ένα- δυο ποτά θα τον βοηθούσαν να θυμηθεί το δρόμο.

(Συνεχίζεται)