Το σχήμα της ελευθερίας

Την περασμένη βδομάδα είχα πάει στη συναυλία του George Michael. Είχαμε ήδη φτάσει στο δεύτερο ανκόρ και ένα στάδιο ολόκληρο φώναζε freedom. Το πήγα λίγο πιο πέρα. Τριανταπέντε χιλιάδες περίπου κόσμος είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά και φώναζε "Ελευθερία".
"Η ελευθερία του ενός ξεκινάει εκεί που σταματάει η ελευθερία του άλλου".
Τι εικόνα σχηματίζει στο μυαλό σας αυτή η πρόταση? Παλιά το φανταζόμουν ως κύκλο. Ένα κομμάτι αναλογούσε στον καθένα, με οριοθέτηση συνόρων τριγύρω, που δεν έπρεπε ο ένας κύκλος να τέμνει τον άλλον. Ξεκάθαρη φόρμα, ιδανική. Ήμουν και μικρή τότε, τα έβλεπα όλα λίγο ουτοπικά.
Μεγαλώνοντας έφαγα πολλά στραπάτσα, είδα λαμογιές, αδικίες και επήλθε η απομυθοποίηση. Ένα μονοπάτι είναι τελικά η ελευθερία. Ένα στενό, πριβέ μονοπάτι, που το διαλέγεις και προχωράς. Είναι σαν νήμα στο κουβάρι που λέγεται κοινωνία, κόσμος, ζωή. Περπατάς, πορεύεσαι και περνάς διασταυρώσεις. Εκατομμύρια από αυτές, άλλες έχουν στοπ, άλλες φανάρι, άλλες απαγορευτικό. Οδηγούν σε αδιέξοδα, προκαλούν συγκρούσεις. Κάποιοι σου αρπάζουν βίαια και θρασύτητα την προτεραιότητα, λίγοι σε αφήνουν ιπποτικά να διαβείς, σε κάποιες άλλες πολυσύχναστες σπρώχνεις και σπρώχνεσαι για να περάσεις. Ενας λαβύρινθος με τελικό προορισμό τον Μινώταυρο. Λίγοι του την έχουν γλυτώσει.
So fucking what? θα μου πείτε. Θα χαμογελάσω πλατιά και θα πω "ναι, έτσι είναι η ζωή". Ξέρω τουλάχιστον ότι θα τη σπάσω στη Λοθ. :)