Hot Synch

Μένω Χαλάνδρι και εργάζομαι στην Ανθούσα. Όπως και να το κάνεις, δεν έχω νιώσει τόσο στο πετσί μου τον καύσωνα. Είμαι τόσο σχετική όσο ένα κοάλα με το κυκλοφοριακό της Πατησίων. Χτες λοιπόν ήταν να κατεβούμε στο Synch, στο Γκάζι. Ήθελα να κατέβω νωρίς, να σουλατσάρω στα διάφορα stages, να χαζέψω τα δρώμενα.
- Είσαι τρελή? Μου είπε ο Α. Να πέσει ο ήλιος και μετά. Δεν βγαίνω έξω με αυτή τη ζέστη.
Τον κοίταξα καλά – καλά. Θα καταλάβαινα όμως σε λίγο. Κατά τις 9 φύγαμε. Με το που στρίψαμε με τη μηχανή Μεσογείων, ήρθε το πρώτο κύμα.
- Τι έγινε ρε?! απόρησα. Ρε Α. στο φούρνο με αέρα μας έβαλαν και μας ψήνουν? Νιώθω σαν κουλουράκι.
- Δεν στα έλεγα εγώ? Κάτσε και θα δεις παρακάτω.
Τέρμα Μεσογείων και αρχές Αλεξάνδρας. Ανοίγω το κράνος και έρχεται το δεύτερο κύμα.
- Εντάξει, του λέω, τώρα έχει ανοίξει το γκριλ. Αρνίσιο παϊδάκι με ολίγον λίπος. Ένιωθα τα μάγουλα μου να ξεροψήνονται. Μόνο οι χαρακτηριστικές γραμμές της σχάρας έλειπαν. Ένιωθα το μυαλό μου να εξατμίζεται.
Κι εκεί που έλεγα “δεν θα το αντέξω αυτό”, πιάσαμε Πεδίον του Άρεως.
- Φιλαράκι ανάσανα! Δεν το έλεγα στον Α. αυτό. Στο δασάκι το έλεγα.
Το κοίταξα θλιμμένη. Μου ήρθε στο μυαλό η Πάρνηθα. Αυτομάτως έχασα κάθε κέφι.
Όταν έφτασα έξω από την είσοδο του Synch, ήρθα και ταυτίστηκα με τα “βρώμικα” που ψήνανε απέξω.
Τα μπιτ που βάραγαν από μέσα με ξεμυάλισαν για λίγο. Ωραίος χώρος, καλύτερα από πέρσι που ήταν τόσο μακριά, άψογοι οι Front 242 live, αλλά πιο πολύ τα έσπασα με τον φίλο του Α., τον Harri που έπαιζε στην τέντα, παρά τα 40περίπου χρονάκια του. Respect!