Παραδόξως δεν φοβάμαι τον θάνατο. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως θα μάθω όταν το πάθω! Τότε θα καταλάβω τι υπάρχει μετά, αν υπάρχει, αν υπάρχουν άλλες διαστάσεις και "κόσμοι". Γιατί να χαλάω τη ζαχαρένια μου από τώρα? Προτιμώ να σκέφτομαι πως δεν θα πεθάνω ποτέ. Αυτό που με φοβίζει είναι η κακία και η αγένεια των ανθρώπων. Με μαγκώνει, με τρομοκρατεί. Με νιώθω που σκύβω το βλέμμα. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί ένας άνθρωπος, χωρίς να τον πειράξει κανείς, να βρίζει, να απειλεί και να μειώνει σαν να είναι αυτός ο Άρχων του κόσμου. Βύζαξα μεγάλες ποσότητες από δαύτα μεγαλώνοντας, που κατέληξα να πάθω αλλεργική αντίδραση! Τα βλέπω μπροστά μου και αρχίζω να φουσκώνω, να κοκκινίζω και να βγάζω σπυράκια. Ας μην πω καλύτερα τι μνήμες μου ξυπνούν... Μετά από αρκετά χρόνια όμως, βρήκα το κατάλληλο φάρμακο. Το αντίδοτο είναι να τους "κοιτάζω στα μάτια"!Αυτό μπορεί να σημαίνει από το ότι απλά θα ασχοληθώ λίγο μαζί τους (γιατί η αδιαφορία δεν κάνει καλό), οτι θα συζητησω μ...
Και που έφυγα τι κατάλαβα, πάλι εδώ επέστρεψα, στην ίδια δουλειά, στα ίδια καλουπια, με τα ίδια σκατα, ίσως και χειρότερα. Ναι, ωραία πέρασα, δυο γεμάτες βδομάδες νανουριζόμουν από το κύμα, αντί για σκαλιά είχα βράχια, είδα το πιο κουλό πεφταστέρι της ζωης μου, περπάτησα σε αμμολόφους απέραντους και γέμισα με την ησυχία της φύσης, ούτε κόρνες, ούτε τιβί, ούτε μαλάκες που ψάχνονται για καβγά. Μπήκα κι εδώ μέσα, είπα δεν έχω κέφι να γράψω, ούτε να διαβάσω, αλλά σιγά-σιγά το έκανα, μπήκα στους φίλους μου που γράφουν γιατί σκέφτονται και νιώθουν, αντίθετα με άλλους που γεμίζουν το κενό τους με λέξεις, ψέματα και βρισιές. Δεν είναι εύκολο να είσαι χτες στο ζενιθ των διακοπών και σήμερα στο ναδιρ της δουλειάς. Το «σύνταξη στα 18» φαντάζει υπέροχο, έχουν περάσει όμως και 15 χρόνια από τότε, πότε θα πάρω απόφαση ότι θα δουλεύω μέχρι να πεθάνω? Μην φοβάστε, δεν κρατάει πολύ η βύθιση μου, αύριο θα φέρω φωτογραφίες και θα ξαναχαμογελάσω.
MIA ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΠΟ ΣΕΝΑ..ΠΑΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΗΛ ΤΟ ΓΙΩΡΓΟ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΨΩΜΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΦΟΥΡΝΟ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΑ...ΧΙΧΙ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΗ ΣΚΑΣ..ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΑ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕ
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
βρε να δουλέψουμε, αλλά γίνεται σε κάτι που να γουστάρουμε τρελά; εμένα αυτό με προβληματιζει!
ΑπάντησηΔιαγραφήμη μασάς ζουζούνα, οι Παρασκευές πλησιάζουν!
φιλάκια πολλά πολλά!
ΚΑΙ ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΕΕΕΕΕΕΕΕΣ!
Καλως σας βρηκα ρε κουρίτσσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήνομιζω οτι πρεπει να παρουμε αποφαση οτι οσο χρησιμοποιουμε το ρημα δουλευω χρις χαμογελο, ποτε δεν θα μας αρεσει η δουλεια..Μια ομοιοπαθης..
ΑπάντησηΔιαγραφήΒιλκόμεν αγαπητή μου! Άντε να μαζευόμαστε σιγά σιγά! Και μην γκρινιάζεις. Διακοπές-διακοπές-διακοπές... Δεν βαρέθηκες; Άντε να χειμωνιάσει να μιζεριάσουμε, να γουστάρουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣημείωση: Η δουλειά είναι εξ ορισμού κάτι κακό. Αν ήταν καλό, δεν θα μας πλήρωναν για να την κάνουμε!
Άντε να δω φωτογραφίες για να μπορέσω να σου πω με υποχθόνια φωνή: I know what you ate last summer! μουχαχαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήlifewhispers, το χαμογελο το εχουμε συνηθως, στην ορεξη για δουλειά τα χαλαμε λιγο...
ΑπάντησηΔιαγραφήmujahedin, εσυ ποσες μερες πηγες διακοπες? εμενα παντως δεν μου εφτασαν. Θελω κι αλλο! Και παρεπιπτοντως, τρελλαινομαι για χειμώνα.
it is, I know what you ate in Volos. And that you fell in love with a chef... :)
Έχουν περάσει 15 χρόνια από τα 18 αλλά το κάμπινγκ... ΚΑΜΠΙΠΝΓΚ! Γι αυτό σε πάω... και γι αυτό λέω ότι είσαι μούτρο! :P
ΑπάντησηΔιαγραφήwelcome baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaack!!!
και που σαι... είναι γαμάτος ο χειμώνας λεμε!! ;)
Ελα ρε, που εισαι?! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου να με εβλεπες και εκει, σαν το κατσικι ετρεχα.
Συμφωνω με τον χειμώνα, τον γουσταρω με χιλια, αλλα μου επεσε λιγο βαρυ να ειμαι τη μια μερα στη Γαυδο και την άλλη πισω απο ενα γραφειο. Μου πέρασε ήδη πάντως. Γραψε κανενα ποστ ρε, το εχεις ριξει στη μουσική!