Σας ειπα οτι ειχα γενεθλια χτες?

Το επαρχιακό ρετιρέ ήταν ήσυχο. Παράξενο γιατί μέσα κατοικούσε μια πενταμελής οικογένεια. Τα παιδιά ήταν 3-4 χρονών. Συνήθως έκαναν ποδήλατο στην τεράστια βεράντα ή έφτιαχναν ατελείωτους διαδρόμους με μολύβια και έκαναν αγώνες με τα αυτοκινητάκια του μεγαλύτερου αδερφού και 9 στις 10 φορές κατέληγαν να τσακώνονται ποιος βγήκε πρώτος.
Η μικρή ήταν στην κουζίνα. Μόνη της. Πρέπει να ήταν μόνη της γιατί καθόταν οκλαδόν στην παχιά μοκέτα και έπαιζε με ένα κουτί σπίρτα. Δεν ήταν δύσκολο να τα βρει. Η γιαγιά της κάπνιζε κρυφά από τον παππού και έκρυβε τα «σύνεργα» στα πιο απίθανα σημεία. Σημεία που έδειχνε στη μικρή και της έκλεινε πονηρά το μάτι.
Αισθανόταν υπέροχα που κρατούσε τα σπίρτα. Ένιωθε μεγάλη. Όλοι έλεγαν πάντα «μη, κακό, τα παιδάκια δεν παίζουν με σπίρτα!» και της τα άρπαζαν.
Το ίδιο της έλεγαν όταν ζήταγε να της βάψουν τα νύχια. Αμ δε! Της τα είχαν βάψει πολλές φορές, κόκκινα, ίδια με της μαμάς της. Την ανέβαζαν πάνω στην τραπεζαρία στο σαλόνι και καθόταν υπομονετικά μέχρι να βάψουν και το τελευταίο. Φούσκωνε και ψήλωνε από ενθουσιασμό.
Αυτά σκεφτόταν καθώς άναβε το σπίρτο. Πριν το καταλάβει είχε κάψει το σορτσάκι της. Της το είχαν φέρει από την Αμερική, ήταν ριγέ κόκκινο – μπλε και είχε το ίδιο μπλουζάκι σετ. Τώρα όμως είχε και μια τρύπα λιωμένου υφάσματος ανάμεσα στα πόδια της.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Είναι Μεγάλο Σάββατο και η πλατεία ασφυκτιά από κόσμο. Ακούγονται οι ψαλμοί από τα εξωτερικά ηχεία της μητρόπολης. Μοιάζει με συναυλία. Ο κόσμος στριμώχνεται σε πεζοδρόμια, τριγύρω καφετέριες, στην πλατεία, όπου και έχει στηθεί ένα μεγαλοπρεπές ξύλινο βάθρο με μικρόφωνα. Όλα είναι έτοιμα για το «Χριστός Ανέστη».
Παρατηρεί τον πατέρα της που βαριέται τη ζωή του. Της ήρθαν στο μυαλό όλες οι βρισιές που λέει κατά καιρούς για τον Θεούλη. Έχουν καθίσει στη γωνία ενός κτιρίου και περιμένουν. Χάζεψε για λίγο το περίπτερο δίπλα, τα κόμικς, τις τσίχλες και τα παγωτά. Τα ήθελε όλα, αυτή η νηστεία της είχε απαγορεύσει κάθε απόλαυση σ’ αυτή τη ζωή. Ήταν μόνο 8 χρονών.
- Μπαμπά, βαρέθηκα, του είπε όλο νάζι. Ήξερε τι έκανε, το παραπονεμένο ύφος δεν έπιανε ποτέ. Το μόνο που κατάφερνε ήταν να τον νευριάζει.
- Πήγαινε στη γιαγιά σου που είναι μέσα στην εκκλησία, της είπε αδιάφορα. Αφού έτσι κι αλλιώς την περιμένουμε για να πάμε σπίτι.
Ακαριαία σκέφτηκε την μαγειρίτσα. Είχαν πολύ ώρα ακόμα όμως. Άντε, να πάω μέσα, σκέφτηκε, μπας και περάσει η ώρα. Δυσκολεύτηκε πολύ, όλοι οι άνθρωποι ήταν ψηλοί και δεν μπορούσε να προσανατολιστεί. Με το ζόρι έφτανε στη μέση ενός ενήλικα ανθρώπου. Άφησε να την καθοδηγούν οι ψαλμοί. Με τα χίλια ζόρια μπήκε μέσα και πλησίασε τη γιαγιά Πόλυ.
- Τι κάνεις εδώ παιδάκι μ’, είπε εκείνη έκπληκτη, μοναχό σου ήρθες?
- Ναι γιαγιούλα, ήρθα να δω τι κάνεις.
- Σσσστ, βρε, ακούω τη λειτουργία. Κάτσε αν θες δίπλα μου.
Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Κεριά, θυμιάματα, της ήρθε ζαλάδα.
- Άσε γιαγιά, πάω πάλι έξω στη μαμά.
Κίνησε για πίσω. Θεωρητικά πήρε τον ίδιο δρόμο. Στην πράξη όμως, χάθηκε. Το μόνο που ήξερε είναι ότι με κάποιον τρόπο είχε καταφέρει να βρεθεί στο κέντρο της πλατείας. Ήταν ένα βήμα πριν τον πανικό. Και τότε είδε τον αστυνομικό. Πήγε δίπλα του και έφτανε με το ζόρι στη μανσέτα του πουκαμίσου του. Την τράβηξε τρεις φορές. Αυτός χαμήλωσε το βλέμμα πάνω της. Εκείνη ύψωσε τη ματιά της και του είπε:
- Χάθηκα.
Αυτό, ούτε κλάματα, ούτε σπαραγμοί. Λιλιπούτεια και σοβαρά δήλωσε την απώλεια της. Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε πάνω στο ξύλινο βάθρο. Ο αστυνομικός την είχε σηκώσει ψηλά στα χέρια του και ήδη μιλούσε στο μικρόφωνο.
- Πωπω, έκλεψα την παράσταση από τον παπά! Σκέφτηκε.
- Ποιανού είναι αυτό? διέκοψε τις σκέψεις της η φωνή του σωτήρα της στα ηχεία.
Ευτυχώς ήταν εκεί κοντά ο θείος της. Την μάζεψε και την έστειλε πίσω στους γονείς της.



Κανείς δεν μας ζητά σαν παιδιά να είμαστε υπεύθυνα για τον εαυτό μας. Καμιά φορά όμως μεγαλώνουμε και ξεχνάμε ότι κάποια στιγμή πρέπει να το κάνουμε. Γιατί αν δεν προσέξουμε εμείς εμάς, μάλλον κανείς άλλος δεν θα το κάνει. Take care.