Ναι? RadioBlogger? Μια αφιέρωση θέλω να κάνω...
Η φωτογραφια αυτου του ποστ αφιερωνεται στον Cslakona. ;) Και αφου εμενα "με εχει πιασει βαρεμαρα", δανειζομαι ξενο κείμενο, χεχε. Ισως να μην ειναι της αρεσκειας του αυτό το "cell fractal" αλλα ταιριάζει (κατα τα δικά μου γούστα) με το κείμενο που ακολουθει, το οποιο ειναι απόσπασμα απο το καινουριο και ακυκλοφόρητο ακόμη βιβλίο της - γνωστης πλέον - θείας.
Δεν φιλοδοξώ με τα γραφτά αυτά να δώσω «το στίγμα της γενιάς μου». Η ταλαίπωρη, ανερμάτιστη γενιά μου, η γενιά που μεγάλωσε μετά τη μεταπολίτευση χαμένη μέσα σε ανακατατάξεις και κοινωνικά μπερδέματα, δεν έχει στίγμα.
Όταν συνειδητοποιήσαμε τον εαυτό μας ή τουλάχιστον όταν το επιχειρήσαμε, διαπιστώσαμε πως τίποτα δεν είχε απομείνει όρθιο, είχε φτάσει το τέλος κάθε ιδεολογικής και κοινωνικής αυταπάτης. Δεν έμενε λοιπόν παρά να ψάξουμε το σχήμα της επιβίωσής μας χωρίς αξίες και προσανατολισμούς.
Κάποιοι τα κατάφεραν να ενταχτούν στη νέα εποχή. Δεν τους κακίζω. Σεβαστό ό,τι μπορεί να στηρίξει τον άνθρωπο να ζήσει. Αρκετές φορές μάλιστα, σε χαλεπούς καιρούς, ομολογώ ότι τους ζήλεψα. Ανώφελα, ωστόσο, αφού όσες φορές προσπάθησα συνειδητά να πιστέψω σε κάτι δεν τα κατάφερα.
Ανηκω φαίνεται στη μειοψηφία των ουτοπικών που είναι προδιαγραμμένοι να ζουν δίχως στήριγμα και να ωριμάζουν αργά και οδυνηρά μόνο μέσα από την προσωπική τους ιστορία. Αυτών που συνειδητοποίησαν το αμετακίνητο του κόσμου τούτου και, μετά από πολλές μεταπτώσεις σχετικά με το βασικό φιλοσοφικό πρόβλημα, την επιλογή μεταξύ ζωής και θανάτου, αποφάσισαν συνειδητά να ζήσουν.
Σκέφτομαι λοιπόν πως κάποιες λέξεις, ήχοι, σχήματα και λίγες αισθήσεις που περίσσεψαν από την εποχή που δεν ξέραμε πως όλα είναι ανώφελα, αποτελούν όργανα επιβίωσης, σαν τα καραβάκια που φτιάχνουν οι φυλακισμένοι.
Σ’ αυτούς λοιπόν τους φυλακισμένους, που είναι όμως αποφασισμένοι να επιζήσουν με κάποιο τρόπο, ανήκουν αυτά τα κείμενα.
Δεν φιλοδοξώ με τα γραφτά αυτά να δώσω «το στίγμα της γενιάς μου». Η ταλαίπωρη, ανερμάτιστη γενιά μου, η γενιά που μεγάλωσε μετά τη μεταπολίτευση χαμένη μέσα σε ανακατατάξεις και κοινωνικά μπερδέματα, δεν έχει στίγμα.Όταν συνειδητοποιήσαμε τον εαυτό μας ή τουλάχιστον όταν το επιχειρήσαμε, διαπιστώσαμε πως τίποτα δεν είχε απομείνει όρθιο, είχε φτάσει το τέλος κάθε ιδεολογικής και κοινωνικής αυταπάτης. Δεν έμενε λοιπόν παρά να ψάξουμε το σχήμα της επιβίωσής μας χωρίς αξίες και προσανατολισμούς.
Κάποιοι τα κατάφεραν να ενταχτούν στη νέα εποχή. Δεν τους κακίζω. Σεβαστό ό,τι μπορεί να στηρίξει τον άνθρωπο να ζήσει. Αρκετές φορές μάλιστα, σε χαλεπούς καιρούς, ομολογώ ότι τους ζήλεψα. Ανώφελα, ωστόσο, αφού όσες φορές προσπάθησα συνειδητά να πιστέψω σε κάτι δεν τα κατάφερα.
Ανηκω φαίνεται στη μειοψηφία των ουτοπικών που είναι προδιαγραμμένοι να ζουν δίχως στήριγμα και να ωριμάζουν αργά και οδυνηρά μόνο μέσα από την προσωπική τους ιστορία. Αυτών που συνειδητοποίησαν το αμετακίνητο του κόσμου τούτου και, μετά από πολλές μεταπτώσεις σχετικά με το βασικό φιλοσοφικό πρόβλημα, την επιλογή μεταξύ ζωής και θανάτου, αποφάσισαν συνειδητά να ζήσουν.
Σκέφτομαι λοιπόν πως κάποιες λέξεις, ήχοι, σχήματα και λίγες αισθήσεις που περίσσεψαν από την εποχή που δεν ξέραμε πως όλα είναι ανώφελα, αποτελούν όργανα επιβίωσης, σαν τα καραβάκια που φτιάχνουν οι φυλακισμένοι.
Σ’ αυτούς λοιπόν τους φυλακισμένους, που είναι όμως αποφασισμένοι να επιζήσουν με κάποιο τρόπο, ανήκουν αυτά τα κείμενα.
χαίρε θείτσα...οι σύγχρονοι φυλακισμένοι σε χαιρετούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. να υποθέσω ότι το "θεία" δεν είναι καινούριο ψευδώνυμο της deadend mind...
Οχι, συμπτωσις, συμπτωσις... ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντε, ανεβειτε κι εσεις πάνω Πάσχα, να γινει κόλαση!
πολύ καλή η (έτερη ;-)) θεία, θα διαβαστεί σίγουρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλί καληνήχτα leeάκι μου :)
θεά η θεία...
ΑπάντησηΔιαγραφήμπροστά...!
φιλιά Lee μου :)))))
Deadend mind, θελω και τα σχολια σας μετα το διαβασμα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαρυάτιδα, ενα απο τα αγαπημενα μου κομματια στο βιβλιο..
Filakia ;)
Συγκινήθηκα ιδιαίτερα από την αφιέρωση... Η εικόνα είναι πανέμορφη και ταιριάζει απόλυτα με το κείμενο. Το κείμενο είναι δυνατό. Εύστοχο σε πολλά αλλά και λίγο ισοπεδωτικό. Θα ήθελα να διαβάσω ολόκληρο το βιβλίο για να έχω άποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφή:)))
Χαιρομαι που σου αρεσε. Το βιβλιο δεν κινειται ολο σε αυτο το υφος. Καποια τετοια κομματια ομως αξιζουν πολυ. Αντε, καλο Πασχα βρε! Μεθαυριο φευγω εκδρομηηηηηηη!
ΑπάντησηΔιαγραφή'αισθήσεις που περισσεψαν' και αισθήσεις που περισσεύουν
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλη εκδρομη :P
Φιλιά Ναριτάκο, επίσης :)
ΑπάντησηΔιαγραφή"Από παιδί μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους. Να παρατηρώ τον τρόπο που εκφράζονται, τις χειρονομίες και τα βλέμματά τους. Να φαντάζομαι την ιστορία τους. Να μαντεύω τις ζωές τους. Να βλέπω λεπτομέρειες που οι άλλοι δε βλέπουν. Ήταν η αγαπημένη μου άσκηση, σαν να έκανα από τότε πρακτική για το επάγγελμα. Θεατής της ζωής, σχιζοειδές χαρακτηριστικό. Από μικρή ήμουν ένας «ταλαντούχος θεατής της ζωής», έτσι όπως χαρακτηρίζουν τους σχιζοειδείς τα βιβλία. Δεν ξέρω αν ήμουν ταλαντούχος, δεν είχα ποτέ κλίση σε κάποια μορφή τέχνης για να δώσω μέσα απ΄ αυτή τη δική μου ερμηνεία του κόσμου. Ίσως, τελικά, το ταλέντο μου να είναι η ερμηνεία της ζωής των άλλων.
ΑπάντησηΔιαγραφή.....
Από μικρή πίστευα πως ο καθένας μας ζει σ’ ένα δικό του κόσμο κι ότι υπάρχουν κάποιες λεπτές χαραμάδες, που μόνο αν είσαι πολύ παρατηρητική και πολύ προσεκτική μπορείς να τις ανακαλύψεις. Κι αν είσαι πολύ λεπτή και πολύ σιωπηλή, κάποια στιγμή μπορείς να γλιστρήσεις μέσα τους και να δεις το μυστήριο που κρύβει ο άλλος άνθρωπος. Μπορείς να βρεθείς σε μια τέτοια θέση που να δεις τη ζωή του να σου αποκαλύπτεται και να αλληλοσυμπληρώνεται σαν παζλ με τις ζωές των άλλων ανθρώπων, κι αν είσαι τυχερή, και με τη δική σου ζωή.
Σήμερα, οι άνθρωποι μ’ αφήνουν να μπαινοβγαίνω ελεύθερα στις ζωές τους και να τους παρατηρώ από όσο κοντά θέλω. Είναι σαν να ζω πολλές ζωές παράλληλα με τη δική μου. Και μάλιστα, όποτε η δική μου ζωή μοιάζει πολύ λίγη, δανείζομαι τις ζωές των άλλων και τις ζω".
Φιλάκια Lee και οι υπόλοιποι.
Φιλάκια Κατερινιώ και να εισαι παντα ετσι... :) Εχω εκθεση αυτη την περιοδο, αμα τελειωσω θα τα ξαναπουμε, χαιρετισματα στη Βικυ.
ΑπάντησηΔιαγραφή