Thinking is OK

(Window by frostybrandx ) Ένα τετραγωνικό ουρανού του αντιστοιχούσε. Δώδεκα ήταν το δωμάτιο του. Χωρισμένο σε μονά, άσπρα και μαλακά τετραγωνικά. Δώδεκα ταβάνι, δώδεκα πάτωμα, σαράντα τέσσερα τοίχος. Εξήντα οκτώ σύνολο. Μείον ένα. Το παράθυρο στον ουρανό. Κρεβάτι δεν χρειαζόταν. Το κελί ένα τεράστιο στρώμα. Ούτε σεντόνι, τον αγκάλιαζε ουτοπικά το κρουαζέ πουκαμισάκι. Άσπρο κι αυτό, σαν τα σύννεφα. Μακάρι να ήταν γαλάζια και η ψυχή του. Η γη γύριζε, μέρα/νύχτα, σκοτάδι/φως, άσπρο/μπλε, βροχή/ήλιος. Ήταν ακίνητος, αλλά σε σχέση με το σύμπαν όχι. Η ζωή του άλλαζε, κινούταν και εκείνος δεν ίδρωνε καν. Κάποιες στιγμές το ένιωθε, όταν ο ουρανός γινόταν πορτοκαλί. Έπαιρνε μια βαθιά ανάσα και ξεσπούσε σε γέλια εξαντλητικά που τον αποκοίμιζαν. Δεν είχε προσέξει ότι η πόρτα του ήταν πάντα ανοιχτή. Την είχε αντικαταστήσει με τετραγωνικά. Πλάτη στην πόρτα και πρόσωπο στο παράθυρο.

- O καλύτερος τρόπος για να θρεψει η πληγή είναι να μην την σκαλίζεις - Να μη σου πω να την καυτηριάσεις κιόλας.. Η αγάπη διακόπηκε μια μέρα. Μονόπλευρα. Η διαδικασία ανάρρωσης ξεκίνησε άμεσα. Είναι αρχέγονη αντανακλαστική κίνηση. Κρύβεται στις σπειροειδείς διαδρομές του dna, στις ανήλιαγες πτυχές του εγκεφάλου, στις ζάρες του χαμόγελου που βαραίνει προς τα κάτω. Ότι αγάπησες και τώρα δεν προβλέπεται, το μισείς. Φλασμπακ σε βομβαρδίζουν ασταμάτητα. Θυμάσαι δυο μάτια. Γαλήνια με χρώμα ηλιοβασιλέματος. Πυρωμένα από πάνω σου κατακτητικά. Θολωμένα από την ένταση της οργής. Φωτεινά μόλις σε κοιτάνε. Ώσπου κάποια μέρα, τίποτα. Κενό. Δεν υπάρχεις. Κοιτάνε πέρα από σένα, στον ορίζοντα του αύριο. Αποτραβιέσαι. Χάνεσαι. Επεξεργάζεσαι και καυτηριάζεις. Μέχρι που πρέπει να τα ξαναδείς. Αλήθεια, πως ξαναμιλάς σε αυτά τα μάτια?

Αυτή φταίει. Αυτή εδώ η φωτογραφία. 6-7 χρονών ήταν. Όλα τα έχει. Λουλούδια, χαμόγελο & ήλιο. Τρεις λέξεις που την ορίζουν. Αισθητική. Πόσες διαφορετικές έννοιες έχει για τον καθέναν από μας. Όταν ήταν μικρή οι γονείς της ήθελαν να γίνει γιατρός. Δεν είχε σημασία τι ήθελε εκείνη. Εκείνοι ήθελαν να γίνει γιατρός. Αυτή η φωτογραφία όμως την κυνηγούσε. Ήθελε να γίνει φωτογράφος, διακοσμήτρια, ακόμα κι αν όντως τελικά γινόταν γιατρός ήθελε να γίνει πλαστικός χειρουργός. Ομορφιά. Γύρω της, μέσα της, παντού. Τα χρόνια πέρασαν, η ομορφιά χάθηκε τριγύρω, αλλά ποτέ από μέσα της. Την κουβαλούσε σαν πολύτιμο φορτίο. Ξεχάστηκαν τα όνειρα. Άκυρο και στην ιατρική. Δεκατέσσερα χρόνια χαμένα σε αναζήτηση αξιόλογης δουλειάς, α φευ!, απλά δουλειά. Καριέρα. Κοπελιά αυτό που κάνεις δεν σε γεμίζει. Το κάνεις άριστα, μα τυπικά. Δεν σου αρέσει. Είσαι γραναζάκι καλογρασαρισμένο σε λάθος μηχανή. Ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς με τα παιδιά στη Via Sound για τη καινούρια χρονιά. Πάρτυ, μπαράκια, mix, flyers. Έχω α...