Τι φοβάσαι?
Παραδόξως δεν φοβάμαι τον θάνατο. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως θα μάθω όταν το πάθω! Τότε θα καταλάβω τι υπάρχει μετά, αν υπάρχει, αν υπάρχουν άλλες διαστάσεις και "κόσμοι". Γιατί να χαλάω τη ζαχαρένια μου από τώρα? Προτιμώ να σκέφτομαι πως δεν θα πεθάνω ποτέ. Αυτό που με φοβίζει είναι η κακία και η αγένεια των ανθρώπων. Με μαγκώνει, με τρομοκρατεί. Με νιώθω που σκύβω το βλέμμα. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί ένας άνθρωπος, χωρίς να τον πειράξει κανείς, να βρίζει, να απειλεί και να μειώνει σαν να είναι αυτός ο Άρχων του κόσμου. Βύζαξα μεγάλες ποσότητες από δαύτα μεγαλώνοντας, που κατέληξα να πάθω αλλεργική αντίδραση! Τα βλέπω μπροστά μου και αρχίζω να φουσκώνω, να κοκκινίζω και να βγάζω σπυράκια. Ας μην πω καλύτερα τι μνήμες μου ξυπνούν... Μετά από αρκετά χρόνια όμως, βρήκα το κατάλληλο φάρμακο. Το αντίδοτο είναι να τους "κοιτάζω στα μάτια"!Αυτό μπορεί να σημαίνει από το ότι απλά θα ασχοληθώ λίγο μαζί τους (γιατί η αδιαφορία δεν κάνει καλό), οτι θα συζητησω μ...
Ναι καμιά φορά δεν έχει σημασία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι απώλειες μετράνε.
Από κει καταλαβαίνεις.
Απ' τις απώλειες.
Snif
snif
...
...
...
Oh, what the heck!!!
;)
Ναι, αν η απωλεια ειναι αναντικατάστατη, υπαρχει θεματακι. Αλλα οπως λες, what the heck!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο ένα είδος απώλειας υπάρχει. Της αναντικατάστατης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά σε κάποιες λες
what the heck
και σε κάποιες λες
oh my god
Ξεχώρισε τις απώλειες σου
Οι σοβαρές είναι οι δεύτερες.
Εκεί θέλει μία τετριμμένη λέξη. Κουράγιο.
Στις πρώτες θέλει κάτι άλλο.Να ξεκολλήσεις.
Εξ ου και το σοφό
ΞΕΚΟΛΛΑ
Ευχαριστώ για το διαλυτικό. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και το κουραγιο μου περισσευει. Γεμιζει ευκολα τα κενα. Στις σοβαρες απωλειες.