Another round
Νομίζω πως τα συναισθήματα δεν χωράνε σε μια λέξη. Χαρά, ας πούμε. Ποιά απ’όλες? Αυτή που σου φουσκώνει το λαιμό και εκρύγνυται στο χαμόγελο σου? Αυτή που σε λυτρώνει εσωτερικά και αδειάζεις? Αυτή που γεμίζει τα πνευμόνια με ενέργεια και όση δεν χωράει βγαίνει με αναστεναγμό? Έχω ένα συναίσθημα τώρα τελευταία που δεν φοράει μονολεκτικό κουστούμι. Ακούγεται ένας συνεχής θόρυβος. Δεν σταματά ποτέ, είναι σταθερός και υπόγειος. Δρόμος. Μια επιφάνεια είναι υγρή. Έχει πιάσει ελαφρά κρούστα πάγου. Γκρι-ροζ. Λίγα εκατοστά παρακάτω στριμώχνονται φυσαλίδες. Εκμεταλλεύονται την άνωση, πολλαπλασιάζονται, στριμώχνονται. Στις ρίζες παίζεται το παιχνίδι. Εξηγείται ο βόμβος. Είσαι εσύ που φυσάς με καλαμάκι. Αναταράσσεται το υγρό και γιγαντώνεται. Το μόνο που μἐνει είναι να ζεσταθεί. Και τότε θα μεταμορφωθεί.