H ενοχή του χρόνου

Ζω με την ενοχή του χρόνου. Ότι κι αν σκέφτομαι να κάνω δικάζεται από αυτόν. Κι άλλες φορές σκέφτηκα να γράψω εδώ μέσα αλλά δεν το έκανα. Δεν προλάβαινα. Παπαριές. Απλά θα προτιμούσα αυτά που σκέφτομαι να γράφονταν αυτομάτως σε μια σελίδα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τεμπελιά? Απομυθοποίηση? Ποιος ξέρει. Και ποιος νοιάζεται πιά.

Το σπίτι στο χωριό έχει ένα αυλάκι. Ξέρεις, για πότισμα. Η γιαγιά μου συνενοούνταν με τις γειτόνισες, ποιά είχε σειρά και με ένα μαγικό τρόπο, απλά βουλώνοντας μια τρύπα, ερχόταν το νερό στην αυλή μας για να ποτίσει τα καλαμπόκια και τα κολοκύθια που φύτευε κάθε καλοκαίρι. Τωρα έχει βρύση. Και λάστιχο. Αλλά δεν φυτεύει πια.

Αυτό το σπίτι το ονειρεύομαι και το ελπίζω αλλαγμένο. Καινούριο, με μόνιμους κατοίκους. Το αυλάκι όμως δεν άλλαξε ποτέ. Οτι σχέδια κι αν κατέβασε ο νους μου για το σπίτι, αυτό το αυλάκι έμεινε στη θέση του.

Έχω και άλλα δύο μόνιμα αυλάκια ανάμεσα στα φρύδια μου. Δεν γίναν απὀ ζήλια ή θυμό. Συνοφρυώνονταν στον ήλιο. Ούτε αυτά τα αυλάκια θέλω να τα αλλάξω ποτέ. Είναι εκεί για να θυμίζουν. Και να ποτίζουν.