Η εξομολόγηση μιας μη μητρότητας
Ποτέ δεν ήθελα παιδιά. Κάτι προσπάθησαν μικρή όταν ήμουν, έχω μνήμες από την ηλικία των 4, όπoτε ερχόταν κανένα μωρό στο σπίτι “έλα Crystal” μου φωνάζανε “Κοίτα τον μπέμπη τι ωραίος που είναι, έλα να του αλλάξουμε πάνες”. Εννοείται μου έπαιρναν κούκλες, μωρουλίνια με πιπίλες κλπ. Όλα τελείωσαν κάπου στα μέσα των 80s, ήμουν 12 χρονών και μόλις είχα γυρίσει από το σχολείο. Ο πατέρας μου διάβαζε το Έθνος, και στο κεντρικό δισέλιδο σαλόνι είχε αφιέρωμα στη γέννα. Εσείς τι φαντάζεστε όταν ακούτε αφιέρωμα στη γέννα; Μη κουράζεστε. Θα σας διαφωτίσω αμέσως. Είχε raw snapshots από actual γέννα. Μιά γυναίκα με μελαχροινή 80s χαίτη, με την πλούσια “χελιδονοφωλιά” της in full disclosure να γεννάει. Ένα καρέ με διαστολή, ένα καρέ με το κεφάλι του μωρού να ξεπροβάλλει, αίματα, ομφάλιοι λώροι κ.ο.κ. Κι εγώ είμαι 12. Και παθαίνω σοκ. Και την επόμενη χρονιά που ήρθε περίοδος σε μένα και την αδερφή μου αυτό που μας είπε ο πατέρας μου, ήταν “Πλέον είστε γυναίκες. Μπορείτε να τεκνοποιήσετε”. Ξίνισα ...
