Αναμνήσεις...
Έχεις ακούσει ποτέ την καρδιά σου να ραγίζει?
Έχεις νιώσει στο στήθος σου το απόλυτο κενό?
Έχεις χωρέσει την ύπαρξη σου στην ανάσα σου?
Όταν τα θυμάσαι μετά από χρόνια?
Τι νιώθεις?
Ετσι, για να πουμε κατι.
Αυτή φταίει. Αυτή εδώ η φωτογραφία. 6-7 χρονών ήταν. Όλα τα έχει. Λουλούδια, χαμόγελο & ήλιο. Τρεις λέξεις που την ορίζουν. Αισθητική. Πόσες διαφορετικές έννοιες έχει για τον καθέναν από μας. Όταν ήταν μικρή οι γονείς της ήθελαν να γίνει γιατρός. Δεν είχε σημασία τι ήθελε εκείνη. Εκείνοι ήθελαν να γίνει γιατρός. Αυτή η φωτογραφία όμως την κυνηγούσε. Ήθελε να γίνει φωτογράφος, διακοσμήτρια, ακόμα κι αν όντως τελικά γινόταν γιατρός ήθελε να γίνει πλαστικός χειρουργός. Ομορφιά. Γύρω της, μέσα της, παντού. Τα χρόνια πέρασαν, η ομορφιά χάθηκε τριγύρω, αλλά ποτέ από μέσα της. Την κουβαλούσε σαν πολύτιμο φορτίο. Ξεχάστηκαν τα όνειρα. Άκυρο και στην ιατρική. Δεκατέσσερα χρόνια χαμένα σε αναζήτηση αξιόλογης δουλειάς, α φευ!, απλά δουλειά. Καριέρα. Κοπελιά αυτό που κάνεις δεν σε γεμίζει. Το κάνεις άριστα, μα τυπικά. Δεν σου αρέσει. Είσαι γραναζάκι καλογρασαρισμένο σε λάθος μηχανή. Ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς με τα παιδιά στη Via Sound για τη καινούρια χρονιά. Πάρτυ, μπαράκια, mix, flyers. Έχω α
αν ειναι προσφατο ανακουφιση αν ειναι παλιο νοσταλγια)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΓμτ... από τέτοιες στιγμές, που σου κόβουν την ανάσα, μονάχα τις κακές θυμάμαι για πάντα... με απόλυτη διαύγεια και με stop carre ακόμη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι νοιώθω ακριβώς το ίδιο... σαν να ακροβατώ σε κλωστή τεντωμένη επάνω - ούτε καν σε σχοινί - σε κλωστή, που θα σπάσει, το ξέρω... αλλά συνεχίζω, γιατί απλώς δεν γίνεται αλλιώς,δεν γίνεται να σταματήσω, θα πέσω... συνεχίζω, λοιπόν... κι όσο πάει, όπως πάει... και νάμαι, ακόμα όρθιος είμαι... κι η κλωστή αντέχει... και πάλι απ' την αρχή... Γμτ...
Μετά από χρόνια θυμάμαι μόνο τις καλές στιγμές και χαμογελάω ικανοποιημένος που είχα την τύχη να τις ζήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις κακές δεν τις θυμάμαι κι αν τύχει η μία στο εκατομμύριο να τις θυμηθώ πάλι χαμογελάω....
Φιλιά
(Νευριασμένος... όχι μαζί σου φυσικά...) It Is
Προς τους 3 αντρες ανωθεν:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω τα ξαναζω. Ειναι ομως σαν να βλεπω ταινια. Και χαιρομαι που τα εχω ξεπεράσει :)
Μαλάκας. :-P
ΑπάντησηΔιαγραφήΚολοκύθι:
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλεις να επεκταθείς?
:)
νοιώθω υπέροχα που έχω τέτοιες αναμνήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΙΩΘΩ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΤΙΣ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΙΣ ΖΩ..ΤΩΡΑ..ΑΡΑ ΠΕΡΑΣΑΝ,ΑΡΑ ΑΝΤΕΞΑ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ
Εγω πάνω απ'ολα ηθελα να σταθω στην τρίτη σειρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Έχεις χωρέσει την ύπαρξη σου στην ανάσα σου?"
Εχω παθει καναδυο φορες ψυχολογικό σοκ και αισθανομουν καπως ετσι.
Μικρέ πρίγκηπα: Ετσι να είσαι πάντα! :)
Λοθ: Αρα καλά πάμε ;)
(Καθαρα Δευτέρα που θα εισαι?)
ΜΜΜΜ..ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΜΕ ΚΑΡΥΑΤΙΔΑ...???
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΕΣΗΜΕΡΙ ΟΜΩΣ ΘΑ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΠΙΣΩ
ΘΑΡΘΩ ΑΠΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΝΑ ΚΑΝΟΝΙΣΟΥΜΕ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΝΩΡΙΣ
Λοθ, αντε να δούμε, θα σε δούμε?
ΑπάντησηΔιαγραφήειδικά για την τρίτη σειρά λοιπόν, το αίσθημα που τη χαρακτηρίζει είναι του μετέωρου. σαν μια απόλυτη ελευθερία, που δεν τη θέλεις όμως γιατί είναι τρομακτική. σαν να μη σε στηρίζει τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήμετά απο χρόνια, εγώ τα θυμάμαι όλα σαν σε μια αχλυ, αμυδρά. δεν θα ήθελα και να τα θυμάμαι παραπάνω.. δεν ξέρω αν ει΄μαι εκτός θέματος..αυτά σκέφτηκα.
φιλί.
deadend mind, δεν ειναι ακριβως ελευθερια, ειναι το χασιμο του ελεγχου...
ΑπάντησηΔιαγραφή