Και που έφυγα τι κατάλαβα, πάλι εδώ επέστρεψα, στην ίδια δουλειά, στα ίδια καλουπια, με τα ίδια σκατα, ίσως και χειρότερα. Ναι, ωραία πέρασα, δυο γεμάτες βδομάδες νανουριζόμουν από το κύμα, αντί για σκαλιά είχα βράχια, είδα το πιο κουλό πεφταστέρι της ζωης μου, περπάτησα σε αμμολόφους απέραντους και γέμισα με την ησυχία της φύσης, ούτε κόρνες, ούτε τιβί, ούτε μαλάκες που ψάχνονται για καβγά. Μπήκα κι εδώ μέσα, είπα δεν έχω κέφι να γράψω, ούτε να διαβάσω, αλλά σιγά-σιγά το έκανα, μπήκα στους φίλους μου που γράφουν γιατί σκέφτονται και νιώθουν, αντίθετα με άλλους που γεμίζουν το κενό τους με λέξεις, ψέματα και βρισιές. Δεν είναι εύκολο να είσαι χτες στο ζενιθ των διακοπών και σήμερα στο ναδιρ της δουλειάς. Το «σύνταξη στα 18» φαντάζει υπέροχο, έχουν περάσει όμως και 15 χρόνια από τότε, πότε θα πάρω απόφαση ότι θα δουλεύω μέχρι να πεθάνω? Μην φοβάστε, δεν κρατάει πολύ η βύθιση μου, αύριο θα φέρω φωτογραφίες και θα ξαναχαμογελάσω.
