Thinking is OK

Ακίνητη θέα. Κοιτάς ψηλά και ο χρόνος χάνει τη σημασία του. Αλλαγή βάρδιας μεταξύ ήλιου και σελήνης. Τα αστέρια σκόνη στα μάτια σου. Ο ήλιος ζαρώνει τα χείλια σου. Αν μπορούσες θα έφευγες, αλλά η κινούμενη άμμος θέλει ιδιαίτερη μεταχείριση. Πως δημιουργείται? Η έρημος της πραγματικότητας μιξαρισμένη με δάκρυα. Περιμένεις. Ε, κάποια στιγμή ξεραίνεται, στεγνώνει. Βγαίνεις στην επιφάνεια και υπολογίζεις την επομένη κίνηση. Ή που θα τινάξεις το χώμα από πάνω σου ή που θα ξαναρχίσεις να κλαις. Έλα, δεν είσαι πρωτάρα. Τράβα να αλλάξεις ρούχα.

Αυτόν τον καιρό, και εγώ και το λαπτοπάκι μου περνάμε ίωση :(

Κολασμένο το Σάββατο, ξεκίνησε στραβά, αλλά ίσιωσε μια χαρά μετά :) Είχαμε πάει να δούμε ένα μεταχειρισμένο αμάξι να αγοράσουμε, χαθήκαμε, γυρίσαμε όλα τα Μεσόγεια, γύρισα σπίτι με την ψυχή στο στόμα, μπανάκι, εξοπλισμός τσάντας και φευγιό. Έχω μόλις κατέβει κάτω και φεύγω τροχάδην προς αναζήτηση ταξί. Στην άκρη του μυαλού μου ακούω ένα σφύριγμα. Σαν αυτά τα συνθηματικά, πλάγια, του Αντρέα. Γυρνάω απορημένη και κοιτάω το μπαλκόνι. Δεν ήταν κανείς. Συνεχίζω με βήμα γοργό και μυαλό σε εγρήγορση. "Μα γιατί να σκεφτώ ότι μου σφύριξε? Και γιατί θα μπορούσε δηλαδή να μου σφυρίξει? Ξέχασα τίποτα? Η κεραμίδα στο κεφάλι έπεσε βαριά. ΕΙΧΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ΤΟ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ!!!! thank god for φλασιά! :) Σε χρόνο dt παίρνω τηλέφωνο τον Αντρέα να μου το πετάξει από το μπαλκόνι. Δεν το βρίσκει εκεί που το είχα... Έχει γούστο λέω, το είχα 3 μήνες στο συρτάρι και τώρα έκανε φτερά? Ανεβαίνω τροχάδην πάνω, το βρίσκω (Θενκς φορ ναθινγκ Αντρέα..) και ξανά προς τη δόξα τραβώ. Βγαίνω Παπανικολή, την χειρότερη οδό για...