Thinking is OK

Γεια σας! Με λένε Μιλού και σας γράφω κρυφά από το laptop της μαμάς μου. Έχω βαρεθεί τη ζωή μου εδώ στην Αθήνα και περιμένω πως & πως να πάμε διακοπές. Έχω να πλατσουρίσω στη θάλασσα από πέρσι τέτοιον καιρό. Αυτοί οι υπολογιστές είναι μεγάλη μαλακία λέμε. Ο μπαμπάς ξημεροβραδιάζεται να γράφει μουσική και η μαμά να γράφει ιστορίες για αγρίους. Έχουν και ένα κακό πράγμα που λέγεται δουλειά και λείπουν 9 ώρες τη μέρα. Μόνο στις διακοπές τους ευχαριστιέμαι να με φροντίζουν και να με παίζουν όσο θέλω. Μου τη σπάει βέβαια το καράβι που ταξιδεύουμε συνήθως, αλλά μετά με πάνε με ταξί μέσα στη χλίδα. Μοναχοπαίδι βλέπετε. Ευτυχώς δεν τους έχει κόψει να μου πάρουν σακίδιο και κουβαλάνε εκείνοι τα πράγματα μου. Δυο πράγματα μου τη δίνουν πριν τις καλοκαιρινές διακοπές: το εμβόλιο και το μπάνιο. Αφού θα πλυθώ στη θάλασσα καλέ, γιατί με βασανίζετε? Ωχ! Φεύγω τώρα, νομίζω ακούω τη μηχανή του μπαμπά να έρχεται από το δίπλα τετράγωνο. Θα τα ξανα(γαβ)πούμε.

Την περασμένη βδομάδα είχα πάει στη συναυλία του George Michael. Είχαμε ήδη φτάσει στο δεύτερο ανκόρ και ένα στάδιο ολόκληρο φώναζε freedom. Το πήγα λίγο πιο πέρα. Τριανταπέντε χιλιάδες περίπου κόσμος είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά και φώναζε "Ελευθερία". "Η ελευθερία του ενός ξεκινάει εκεί που σταματάει η ελευθερία του άλλου". Τι εικόνα σχηματίζει στο μυαλό σας αυτή η πρόταση? Παλιά το φανταζόμουν ως κύκλο. Ένα κομμάτι αναλογούσε στον καθένα, με οριοθέτηση συνόρων τριγύρω, που δεν έπρεπε ο ένας κύκλος να τέμνει τον άλλον. Ξεκάθαρη φόρμα, ιδανική. Ήμουν και μικρή τότε, τα έβλεπα όλα λίγο ουτοπικά. Μεγαλώνοντας έφαγα πολλά στραπάτσα, είδα λαμογιές, αδικίες και επήλθε η απομυθοποίηση. Ένα μονοπάτι είναι τελικά η ελευθερία. Ένα στενό, πριβέ μονοπάτι, που το διαλέγεις και προχωράς. Είναι σαν νήμα στο κουβάρι που λέγεται κοινωνία, κόσμος, ζωή. Περπατάς, πορεύεσαι και περνάς διασταυρώσεις. Εκατομμύρια από αυτές, άλλες έχουν στοπ, άλλες φανάρι, άλλες απαγορευτικό. Οδηγούν σε

Μένω Χαλάνδρι και εργάζομαι στην Ανθούσα. Όπως και να το κάνεις, δεν έχω νιώσει τόσο στο πετσί μου τον καύσωνα. Είμαι τόσο σχετική όσο ένα κοάλα με το κυκλοφοριακό της Πατησίων. Χτες λοιπόν ήταν να κατεβούμε στο Synch, στο Γκάζι. Ήθελα να κατέβω νωρίς, να σουλατσάρω στα διάφορα stages, να χαζέψω τα δρώμενα. - Είσαι τρελή? Μου είπε ο Α. Να πέσει ο ήλιος και μετά. Δεν βγαίνω έξω με αυτή τη ζέστη. Τον κοίταξα καλά – καλά. Θα καταλάβαινα όμως σε λίγο. Κατά τις 9 φύγαμε. Με το που στρίψαμε με τη μηχανή Μεσογείων, ήρθε το πρώτο κύμα. - Τι έγινε ρε?! απόρησα. Ρε Α. στο φούρνο με αέρα μας έβαλαν και μας ψήνουν? Νιώθω σαν κουλουράκι. - Δεν στα έλεγα εγώ? Κάτσε και θα δεις παρακάτω. Τέρμα Μεσογείων και αρχές Αλεξάνδρας. Ανοίγω το κράνος και έρχεται το δεύτερο κύμα. - Εντάξει, του λέω, τώρα έχει ανοίξει το γκριλ. Αρνίσιο παϊδάκι με ολίγον λίπος. Ένιωθα τα μάγουλα μου να ξεροψήνονται. Μόνο οι χαρακτηριστικές γραμμές της σχάρας έλειπαν. Ένιωθα το μυαλό μου να εξατμίζεται. Κι εκεί που έλεγα “δεν θα

Το φως είναι χρυσοπράσινο. Λίγο η ξανθιά άμμος, λίγο το αυστηρό πράσινο των κέδρων, σε μεταφέρουν σε μια άλλη διάσταση. Οι απίστευτες φιγούρες αυτών των δέντρων με μαγεύουν. Φτερά αγγέλων, έντομα τεραστίων διαστάσεων και μορφές αρχαίες με περιτριγυρίζουν. Οι νεκροί γυμνοί κορμοί είναι ασημένιοι στο φως. Πάνω τους σκαλισμένα μονοπάτια εντόμων παίζουν περίεργα σχέδια στο μυαλό μου. Είναι πλούσια η σκιά, απλόχερη. Ζωτική σε αυτό το κλίμα ερήμου. Σε συντηρεί μέσα στην πυρακτωμένη μέρα, μέχρι να σουρουπώσει. Μόλις κρυφτεί ο ήλιος πίσω από το λόφο, η κίνηση μεγαλώνει. Το άγγιγμα της άμμου είναι αναζωογονητικό. Τα καθάρια νερά του Λιβυκού πελάγους είναι ζεστά & φιλόξενα. Νιώθω τις μπαταρίες μου να γεμίζουν. Είναι Σάββατο μεσημέρι και έχουν πλακώσει οι ορδές των νεοαφιχθέντων. Άλλοι ήρθαν για Σαββατοκύριακο, άλλοι για τις ετήσιες διακοπές τους. Κόβουν κέδρους για να χωρέσει η σκηνή, κανείς δεν τους είπε ότι αυτό το δέντρο μεγαλώνει μόνο 10 εκατοστά το χρόνο, ότι αυτό το δάσος βρίσκεται ε

Εξι φιλοι. 6 γυρες σφηνακια. Τις μπιρες δεν τις μετραμε. 6 ζευγαρια ματια που κοιτιουνται καταματα, 6 στοματα σε υπερδιεγερση. Μιλανε, γελανε, φιλανε και οχι, δεν περιγραφω παρτουζα ρε κωλοπαιδα. Πως ξεκινησε ολο αυτο? Πως μεταλλαχθηκε σε δευτερη φυση? Ανοιγμα Ζωη Θανατος Δυναμη Αληθεια Δεσμα Αναπολωντας. Μοιρασου το βαρος με τους φιλους σου. Δεν τους το μεταδιδεις,. δεν ειναι τοσο βαρυ για αυτους. Αγαπα και συμφιλιωσου με τους γονεις σου. Καντο για σενα. Σταματα να ζεις την ζωη καποιου αλλου. Δεν ηταν εσυ. Τελικα εισαι δυνατος και σιγουρος, μακαρι να σου εμοιαζα... Παιρνω βαθια ανασα και τα πνευμονια δεν γεμιζουν. Τοσο μεγαλωσα.