Thinking is OK

Κάπου έχουμε χάσει το νόημα. Όταν κάποιος έχει φιλοσοφικές αναζητήσεις, όπως ποιοι είμαστε, που πάμε, γιατί όλα αυτά κλπ. αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό: - Ρε τον καημένο, έχει φάει φρίκη… Ακόμα και οι ίδιοι μπορεί να θεωρήσουμε ότι είμαστε καταθλιπτικοί, ειδικά όταν βαδίζουμε σε δύσβατα μονοπάτια όπως είναι η αναζήτηση της ουσίας της ζωής ή του θανάτου. Και ερωτώ: από πότε η εσωτερική αναζήτηση είναι μεμπτή? Ίσα – ίσα που δείχνει ότι κάποιος είναι σκεπτόμενος, δεν τρώει αυτά που του πασάρουν και η αναζήτηση αυτή μπορεί να έχει ως στόχο την βελτίωση του ίδιου του εαυτού. Αφορμή μου έδωσε ένας fellow blogger, που βγαίνοντας μαζί του για καφεδάκι – μεταξύ άλλων - σχολίασε ότι όλοι εμείς που έχουμε blog, μάλλον έχουμε κάποιου είδους ψυχολογική διαταραχή (συμπεριέλαβε φυσικά και τον εαυτό του). Γιατί βρε? Επειδή αναρωτιόμαστε? Επειδή μοιραζόμαστε τις ανήσυχες σκέψεις μας και τα βιώματα που μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα? Μια σκέψη απλά εκφράζω (ήταν και δυο η ώρα το βράδυ ότ...

Ήταν ταρίφας. Δωδεκάωρα δούλευε κάθε μέρα. Είχε και 3 παιδιά. Δεν είχε κλείσει ακόμα τα σαράντα. Έναν μόνιμο θυμό κουβαλούσε πάντα. Με το που έβαζε το κλειδί στην πόρτα, όλοι έτρεχαν να κρυφτούν. - Ρε γυναίκα! Πάλι μύρισε το σπίτι φαγητό (!?). Και κλείσε αυτή την καταραμένη ηλεκτρική σκούπα! Θα την πετάξω από το μπαλκόνι, δεν ξέρεις ότι μου τη δίνει η φασαρία? Η Φρόσω, τριαντάρα νοικοκυρά. Άλλη μια εγκλωβισμένη κοπέλα, κατ’ επάγγελμα οικιακά, που βρέθηκε με τρία κουτσούβελα στα 20 της, έπεσε σε λήθαργο για να ξυπνήσει τελικά 25 χρόνια μετά... Μονίμως με σφιγμένο το στόμα και χαμηλό βλέμμα, εκτός από τα βράδια που τα σήκωνε για να δει τις λατρεμένες τις σειρές, όπως τη Δυναστεία. Αυτήν την μητρική φιγούρα κληροδότησε στα παιδιά της: απλανές βλέμμα στη τηλεόραση και νευρικά χέρια που έπλεκαν, έπλεκαν, έπλεκαν...Στις μοντέρνες εποχές το ονομάζουν εργοθεραπεία. Η Ελενίτσα έπλεε σε πελάγη εφηβείας. Μόλις είχε ξεκινήσει το Γυμνάσιο και αισθανόταν μεγάλη. Είχε ήδη σταματήσει να τρώει τα νύχια...

Την ειχα δει τη διαφημιση αρκετες φορες. Κατ' αρχην μου τραβηξε το ενδιαφερον το σκυλακι καθοτιν φιλοζωη. Ηταν και γλυκουλικο ομολογουμενως, αλλά αν ρωτουσες το ιδιο δεν ξερω αν θα συμφωνουσε με το γυαλι που του κοτσαρανε. Ουτε που ειχα προσεξει το επιμαχο αφιερωμα. Μεχρι που ειδα τη διαφημιση στην τηλεοραση. Αφιερωμα στους bloggers ελεγε. Μου κινησε το ενδιαφερον. Θα την παρω, σκεφτηκα, για να δω τι εικονα βγαζουμε προς τα εξω. Αλλωστε κι εγω πριν απο 6 μήνες αγνοούσα την υπαρξη τους. Το ειχα ξεχασει την Κυριακή και το θυμηθηκα βραδυ. Βγηκα γρηγορα γρηγορα για να την προλάβω. Βρηκα το αφιερωμα και φυσικά την υπόλοιπη την πέταξα. Διαβασα ποιοι το ξεκινησανε, ποιος ηταν ο ελληνας νονος της λεξης ιστολόγιο, ενδιαφερουσες πληροφοριες, δημοσιογραφικες. Μετα διαβασα και καποια αποσπασματα, άλλα βαρετά, άλλα με ενδιαφερον (ειδικα αυτο του Ιρακ) και χαμογελωντας αναγνωρισα τον gelial. Μπράβο, είπα, πραγματικά του αξιζε ολοκληρη σελιδα του συμπαθη αυτου συνblogger! Ποτέ δεν μου περασε απο...

Έχω προβληματιστεί. Για το θέμα του gelial μιλάω. Ίσως κάποιοι ενδόμυχα να θέλουν να δημοσιευθεί μια ιστορία τους. Κάποιοι αποζητούν τα 15 λεπτά φήμης που τους αναλογούν. Υπάρχουν βέβαια και οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι που κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουν πρόβλημα να συμβεί κάτι αντίστοιχο, άλλωστε η δουλειά τους είναι και δεν γράφουν πίσω από ένα nickname οι περισσότεροι. Με τους υπόλοιπους τι γίνεται? Πρώτη κυκλοφορία του ΑΡΘΡΟΥ και ήδη είχαμε αλυσιδωτή αντίδραση. Μεγάλη απώλεια κατ΄ εμέ, ελπίζω να το ξανασκεφτεί. Το θέμα της ανωνυμίας διακυβεύεται εδώ. Πριν τη δημοσίευση, ο gelial απολάμβανε την ανωνυμία του. Μέσα σε μια νύχτα, έμαθαν πολλοί το μυστικό του χόμπι. Τον ρώτησε κανείς? Του στέρησαν το δικαίωμα να εκφράζεται ελεύθερα. Ξέρετε πως το βλέπω? Σαν να έχω πάει σε μια διαδήλωση, να κρατώ ένα πανό διαμαρτυρίας και ξαφνικά να έρχονται οι δημοσιογράφοι, να μου παίρνουν τα στοιχεία μου χωρίς την άδεια μου και την επόμενη μέρα να είμαι στην εφημερίδα τους. Είναι καλό που ακούγονται...

Ήταν η μέρα που έκαιγαν τους νεκρούς. Σε όποιο σημείο της γης κι αν βρίσκεσαι, ισχύει δυστυχώς το ίδιο πράγμα: όπου φτωχός κι η μοίρα του. Η διαφορά ήταν ολοφάνερη. Οι πλούσιοι έστηναν έναν βάθρο με ξύλα ικανό να ζεστάνει μια οικογένεια για ένα μήνα. Οι στερημένοι ίσα – ίσα να αποθέσουν το άψυχο κορμί του συγγενή. Σε λίγο άρχισε η καύση. Μόνο εκεί είχαν τα πρωτεία οι παρίες. Η φωτιά έσβηνε πιο γρήγορα και ότι καιγόταν, κάηκε. Τα υπόλοιπα..... κατέληγαν όπως – όπως στον Γάγγη. Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, μια μάνα έπλενε τον μοναχογιό της στον ίδιο φιλόξενο (?) ποταμό. Ήταν μια μεγάλη μέρα γι’ αυτούς. Θα πήγαιναν να βρουν τον Μαχάτμα σήμερα. Του έτριβε δυνατά την κασίδα για να καθαρίσει και είχε απορροφηθεί με ζήλο. Ο μικρός άρχισε να παραπονιέται. - Αουτς! Βρε μάνα, πληγή θα μου ανοίξεις! - Σταμάτα γιατί για σένα γίνονται όλα αυτά. Αν με άκουγες δεν θα χρειαζόταν να ενοχλήσουμε τον Δάσκαλο. Το πήρε το μήνυμα ο πιτσιρικάς. Μικρός – μικρός αλλά ήξερε το συμφέρον του. Ξέπλυνε τα μά...

- Εγώ θα το ανοίξω! - Όχι, εγώ θα το ανοίξω! - Θα κάνουμε μοιρασιά, εγώ το μίξερ & εσύ τη χύτρα. - Έλα βρε Αντρέα, αφού μ’ αρέσει να ξεπακετάρω καινούρια πράγματα. Όταν πήρες εσύ το μίκτη και το MIDI, ανακατεύτηκα εγώ με τα κουτιά σου? - Δεν ξέρω τίποτα, εγώ το μίξερ & εσύ τη χύτρα! - Φτου ρε πούστη μου κοίτα να δεις κόλλημα! Καλά, αλλά τις οδηγίες θα τις διαβάσεις μόνος σου. - Μην ξηγιέσαι έτσι, αφού εσύ είσαι ο επίσημος αναγνώστης του σπιτιού.. - Ναι, γιατί εσύ βαριέσαι να διαβάζεις τις τεχνικές λεπτομέρειες. Θες μίξερ? Πάρε & τις οδηγίες πακετάκι. (Έχασα τον πόλεμο, να μην κερδίσω μία μάχη? Γυναίκες παιδί μου, εγωίστριες..) - Ωπ! Έχει και συνταγές! Πάω στα γλυκά κατευθείαν. Κέικ, τάρτες, τιραμισού… Τιραμισού?! Πως φτιάχνεται αυτό ρε νινί? - Ε διάβασε! - Σαβουαγιάρ, καφές, ρούμι, τυρί μασκαρπόνε…. - Κααλά, σιγά να μην το βρούμε αυτό. Δεν ξέρω καν τι είναι… - Θα πάμε super market και θα το ζητήσουμε από τον πάγκο των τυριών. - Δεν είσαι καλά, εγώ ντρέπομαι να το ζητήσω. - ...